Gipsy Kings – Kassandra Intro

ԵԿ ՀՊԱՐՏ ՄՆԱՆՔ

Մեզ վիճակվեց – և մենք հանդիպեցինք կյանքում:
Վաղ գարուն էր: Ձնհալ: Կարծես օդն էր գինով:
Եվ մենք՝ երկու ցավի, երկու դավի ճանկում՝
Բռնկվեցինք մի նոր, չկրկնվող սիրով:

Ու վիճակվեց… ապրել մեկըս մեկից բաժան,
Մեկըս մեկի համար, առանց մեկըս մեկի,
Քեզ՝ չազատվել երբեք այս կարոտից դաժան,
Ինձ՝ չքայլել երբեք ձեռքս տված ձեռքիդ…

Կյանքի՜ հետ ենք կարծես տվել մենք ձեռք-ձեռքի:
Այդպես ձեռք չեն տալիս, երբ դաշինք են կնքում,
Այդպես ձեռք են տալիս, երբ բռնում են գրազ…

Արի հպա՛րտ մնանք, դու իմ անա՜նց երազ,
Արի չտրտնջանք մեր անուրախ կյանքում
Ո՛չ մեզ, ո՛չ մեր բախտի, ո՛չ աշխարհի վրա -

Եթե վիճակվել է… չվիճակվել իրար

ԲԱՐԻ ԳԻՇԵՐ

Ուռճացած երեկոյի մեջ լույսերը կեռ-կտուցավոր
Վաղուց են գիշերը պեղել:
Մայթերը էլ չեն հորանջում մարդկային կրունկների տակ:
Փողոցներն ավլած են արդեն.
Մնացած կեղտերը մթան պիտի որ արևը մաքրի:
Քնել է - և աչքերը բաց-
Քնել է ողջ քաղաքն արդեն:
Եվ մի՞թե դեռ չես քնել դու.
-Սիրելի՜ս, քեզ գիշե՛ր բարի:

Ճյուղավոր թախիծն ուզում է դեռ պատվել նաև սաղարթով,
Որպեսզի հետո, երևի, ստվեր տա, թունո՜տ մի ստվեր:
Այդ թունոտ ստվերի ներքո թող քնի՝ ո՜վ որ կուզենա,
Բայց ո՛չ դու.
-Քեզ գիշե՜ր բարի:

Կննջեն պահակներն անգամ՝
Գիշերվա ա՛յն հովիվները,
Որ զգոն լույս ու լամպերի շնային հսկողության տակ
Մշտապես արածեցնում են մակաղված զգուշությունը:
Միայն ե՛ս բովանդակ գիշեր աչքերըս պիտի չփակեմ,
Քանի որ ամեն կերպ հիմա քո տեղն է բռնել կամենում
Մի ծանոթ պառաված օրիորդ՝
Այս կպչուն անքնությունը,
Որից ինձ չեն փրկում նաև քնաբեր կոչված դեղերը:

Ու ես այդ անքնությունից՝
Պառաված օրիորդից այս նույն,
Այնպես եմ վախենում հիմա,
Ինչպես որ երեխան է միշտ վախենում բուժակ բժշկից:
Դո՛ւ գոնե, դո՛ւ եղիր առողջ
Ու քնի՛ր.
-Քեզ բարի գիշե՜ր:

Ես կյանքում ինչքա՞ն գիշեր եմ ունեցել,-
Դժվար է ասել,
Քանի որ այդ հաշիվը պարզ չի արվում թվաբանությամբ,
Այլ միայն սիրո՛ մատներով,
Որ գուցե ծալվեն հաշվելիս,
Բայց դժվա՛ր, դժվա՜ր թե բացվեն:
Ես կանեմ այդ հաշիվը բարդ,
Դա թող ի՛նձ, իսկ ինքըդ քնի՛ր.
-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր:

Մի բարակ - քաղաքավարի անձրև է եկել ժամերով,
Եկել է առանց դադարի,
Եկել լոկ կարծես ի՛նձ համար,
Քանի որ արթուն մարդ չկա՛.
Բոլորը քնած են վաղո՜ւց:
Դե՛, դու էլ աչքերըդ փակիր.
-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր:

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Հեռու չէ առավոտն արդեն:
Եվ - գուցե արևի ահից-
Դադարեց անձրևն էլ հիմա:
Անձրևն էլ դադարեց հիմա,
Մինչդեռ դու... շարունակվում ես:
Նաև դո՛ւ դադարիր մի քիչ.
Խղճա՜ ինձ, և ի՛նքդ էլ ասա.
-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր...

Անծանոթներ ենք մենք իրար

Անծանոթներ ենք մենք իրար,
Եվ փողոցում հանդիպելիս
Ես չեմ տեսնում դեմքիդ վրա
Քո ժպիտը այն լուսերիզ,
Որով գիտես դու ողջունել
Ծանոթներին քո բախտավոր.
-Ես այդ թովիչ բախտը չունեմ,
Անծանո՛թ ենք և հեռավո՜ր:

Բայց երբ հանկարծ այգում, մայթում
Հանդիպում ենք, ամեն անգամ
Կեռ թարթիչներդ ես դու թարթում
Ու նայում ես ինձ մի վայրկյան
Այնպե՜ս, կարծես պատահաբա՛ր,
Եվ... հիշելով ինչ-որ մի բան
(Իբր մի բան ես ստուգում),
Պայուսակդ ես բացում-փակում:

Անծանոթ ենք իրար: Սակայն
Հանդիպում ենք երբ մենք հանկարծ,
Ես էլ մի պահ, գեթ մի վայրկյան
Կանգ եմ առնում, որ իբր թե
Գլանակս վառեմ հանգած
(Գլանակս՝ վառվա՜ծ արդեն)...
Եվ... քայլում ենք այնուհետև
Առերևույթ սառն ու թեթև:

Ա՛խ, դա խաղ է մի սրտակեզ,
Որով տենչանքն իմ չհանգած
Բորբոքվում է կրկին անգամ՝
Գլանակիս կրակի պես,
Իսկ դո՜ւ, իսկ դո՛ւ... Փնտրո՜ւմ ես դու,
Որոնո՜ւմ ես ինչ-որ մի բան
(Պայուսակո՞ւմ, թե՞ քո սրտում)
Որոնում ես համառաբար,

Եվ... չես գտնում հավանաբար.

ԾՆՎԵԼ ԵՄ

Ես ծնվել եմ նրա համար,
Որ մոր սրտում կարոտ դառնամ
Եվ սպասվող որդու նման
Հեռուներից վերադառնամ.

Ես ծնվել եմ նրա համար,
Որ ցավածին մխիթարեմ.
Ջահելների հարսանիքին
Ձեռքիս գինի` զվարթ պարեմ.

Նորածընի բերնով ճչամ
Ու մոր բերնով ասեմ «նանիկ».
Տուն երազող զույգի համար
Դառնամ սիրո համեստ տանիք.

Եթե շուրջըս խավար լինի՝
Մարդկանց համար փայլատակեմ,
Հասակով մեկ փռվեմ գետին`
Վհատության ճամփան փակեմ... 

B - TRIBE -- HABLANDO

B-Tribe~Desesperada

Վահագն Դավթյան - ՏԱՔ ՁՅՈՒՆԸ

Այսօր իջնում է առաջին ձյունը...
Եվ տաք է ձյունն այդ, ախ, այնքան է տաք,
Որ ինձ թվում է, թե ձյուն չէ բնավ,
Որ դա ամպերի կարոտն է մաքուր,
Եվ որ ամպերը թեթեւանում են իրենց կարոտից:

Ինչ-որ անանուն ծաղկի բուրմունք եմ առնում ես օդից...
Բայց ոչ, երևի դա բուրմունքը չէ անանուն ծաղկի,
Դա՝ աղջիկների այտերի վրա
Շիկնանքից հալչող ձյան փաթիլներն են երևի բուրում:
Իսկ դու, սիրելիս,
Դու, որ ինձ համար
Ամենքից լավ ես շիկնում աշխարհում,
Հետս չես, չկաս ու չես էլ գալու:
Մայթերին կախված մշուշը դալուկ
Ձյունի օրորվող փաթիլների հետ
Իմ բաց ճակատն է քնքշորեն շոյում...
Բայց ինձ, սիրելիս, քո տաք ձեռքն էր պետք:
Նայիր, այս մայթին դեռևս չկա ոչ մի ոտնահետք,
Իսկ ես կուզեի,
Որ իմ այս մոլոր հետքերի կողքին
Ոտնահետքերդ տպվեին մանրիկ...
Իսկ ես կուզեի,
Որ այս ձյունը տաք
Օրհնության նման ու բարության պես
Իջներ երկուսիս ուսերի վրա և հասակն ի վար,
Քանզի իր մաքուր ու տաք քնքշանքով
Այս ձյունը շատ է մեր սիրուն վայել:
Կուզեի հիմա քո աչքերի մեջ ես անվերջ նայել
Ու քեզ շշնջալ տողերն այն երգի,
Որ դեռ չեմ գրել,
Բայց որոնք արդեն
Վերուվարում են երակներիս մեջ
Եվ ինձ շշնջում.
-Սե՜րը...նման է նա ճշմարտության,
Կես ճշմարտությունն ինչի՞ է նման,
Ինչի՞ է նման կես սերն աշխարհում...
Այսօր է միայն, որ քեզ չեմ տեսել,
Եվ կապույտ բոցով կարոտս է այրվում:
Այօր է միայն,
Որ քո ձեռքի հետ
Չեմ կիսել քնքշանքն իմ այրվող ափի
Ու մոլորվել եմ, չգիտեմ արդեն,
Թե որտեղով է անց կենում, իրավ,
Սահմանագիծը բախտավորության ու տառապանքի:
Ու եթե հանկարծ գայիր դու, անգին,
Եթե պատահմամբ ելնեիր իմ դեմ,
Ելնեիր ձյունոտ,
Ցողոտ,
Ծիծաղկոտ,
Հավատա, հոգիս,
Որ եթե անգամ ես լուռ մնայի,
Չշշնջայի տողերն այն երգի, որ դեռ չեմ գրել,
Դու կլսեիր շշուկը նրանց.
-Սե՜րը... նման է նա ճշմարտության,
Կես ճշմարտություն չի լինում կյանքում,
Չի լինում կես սեր...
Ու եթե սերը կիսվում է հաճախ,
Ապա կիսվում է
Լոկ երջանկության ու տառապանքի,
Իսկ տառապանքն այդ (քա՜ղցր տառապանք),
Հավատա, որ նույն երջանկությունն է:
Այսօր իջնում է առաջին ձյունը...