Ես կարոտում եմ…

Ես կարոտում եմ 

պատուհանիս տակ

Ամեն երեկո

"Սերենադ երգող"

Սպիտակ շներին,  

Որ դարձրել էին իրենց "երգերը "

Անհոգ գիշերվաս օրորոցային։

Որ ուրիշների քունը գողանում,

Ինձ `նվիրում էին։

Ես կարոտում եմ երթուղայինում, 

Շեկ առավոտին ,

 ինձ տեղ զիջողին

Եվ ձեռքիս ծանր, 

մեծ պայուսակը ծնկին դնողին: 

Ես կարոտում եմ 

Գյուղի մոռացկոտ տատիկներին այն,  

Որ ամեն անգամ 

Կանաչ թաղերում 

ինձ հանդիպելիս ,

֊Դու ու՞մ աղջիկն ես,֊

հարցն էին  տալիս…

Գյուղի տղերքի երգերը անհամ… 

Ու հիմա հեռվում, 

Երբ ամեն անգամ 

Ինչ_որ մի օտար ,

երգով անցնում է դռանս կողքով, 

Ես կարոտում եմ ավելի ուժգին

Երգերը նրանց, 

Դեմքերը նրանց՝

Արդեն մոռացված… 

Եվ հայրիկներին, 

Որ ամբողջ ամառ ժիր մեղվի նման աշխատում էին, 

Եվ միայն ցրտին տուն էին դառնում… 

Դա իմ աշունն էր...

Այս տարի չեկավ, 

Այս տարի Չեկավ… 

Ամենից ուժգին

 Ես կարոտում եմ 

Հորս կիսալուրջ կատակները այն, 

Որ փրկանք էին 

տխուր օրերից ,

Նաև  ապավեն… 

Որ քաղցր էին անգամ 

Առաջին սիրուց ,

Քարցր էին գինուց, 

որ խմում էի մինչև կեսգիշեր՝ չորացրած հացով, 

այն նռան հյութով

դրած գինու տեղ `

Միայն ինձ համար:  

հիշում եմ հորս

 կենացը վերջին, 

Դա `  "ողջ ֊առողջն էր",

Որ  հնչում էր միշտ

Ներկա հյուրերի

արբած ականջին… 

…  հիմա , 

երբ ապագան կանչում է հեռու,  

ես դարձյալ ,

 իմ սպիտակ ինքնաթիռի պատուհանից 

Կարոտով եմ նայում երկնքիս, 

Որովհետև տարբեր են երկինքները հեռվի ու մոտիկի, 

Որովհետև ուրիշ ոչ մի երկնքի մեջ իմ ու քո արտացոլանքը

 չես նկատի…

Մի բաժին երկինք սրտումս պահած ` ես պետք է գնամ, 

Երազանքներիս նավակով հեռու, առանց արցունքի , առանց կարոտի. 

Մի նոր երազանք , 

Մի նոր արշալույս ինձ որոնելու: 

Լուսինե Առաքելյան

 

..Դուրս եմ,  նայում ինչ-որ մեկն աշնան տերև է  այրում,

Ծուխը հանցանք է ասես, ու սև մոխիրը ՝ ոճիր,

 Քամին  մոխիրն այդ առած, շաղ է տալիս աշխարհում,

 Բայց չի ցավում սիրտն,  ավա՜ղ,  ոչ աշխարհի ու ոչ իր․․․

Ես քեզ սպասում եմ…

գիտեմ չես գալու՝

էլ չես կարող գալ,

բայց ինչու՞ է ինձ թվում, թե դու գալու ես:

Ես սպասում եմ քեզ.

Ոչ մի բան քեզնից չեմ ակնկալում.

ես գեթ մեկ անգամ,

մեկ անգամ միայն կողքիս քեզ զգալ,

քեզ հետ սուրճ խմել և ընդամենը

մի քանի բառ քեզ հետ խոսել եմ ուզում:

Ինձ թվում է, թե դու մի օր հանկարծ թողած ամեն ինչ, թողած ամենքին վեր ես կենալու ու ինձ մոտ գալու:

Գալու ես ասես խոսքերն այն թանկ,

որ քո բերանից ես շատ եմ լսել,

բայց հիմա դրանք իմ հիշողության մեջ աղոտ են այնպես՝ ինչպես սեղանիս դրված այս մոմը,

որը կենդանության վերջին ճիգերն է գործադրում: Սիրուդ հուշերն էլ են նման այս մոմին.

չեն ուզում մարել,

ուզում են վառվել,

ուզում են լույս տալ իմ սրտին, մտքին, իմ կյանքի ուղուն:

Ես քեզ եմ սպասում… սպասում եմ,

որ պատմեմ քեզ այն ամենն՝

ինչ քեզնից հետո կատարվեց ինձ հետ,

իսկ ինձ հետ իրոք շատ բան կատարվեց.

ես փոթորիկների միջով անցա,

խեղդվելուց փրկվեցի շատ հաճախ,

իսկ հիմա, Փառք Աստծո, արդեն խաղաղ եմ:

Արի, որ պատմեմ առասպելս…

Գիտե՞ս ինչպիսին է հիմա վիճակս՝

ես շատ խաղաղ եմ

ու շատ եմ նման փոթորկից հետո հանդարտված ծովին: Հանգստանում եմ ես.

մի կողմ եմ նետել ճնշող ամեն բան՝

արձակել եմ բոլոր սանձերը հոգուս,

ազատություն եմ տվել հույզերիս՝

զգացմունքն է անզուսպ հորդում միջից:

Ես քեզ սպասում եմ… գիտեմ, ուզում ես գալ, բայց էլ չես կարող… սակայն միևնույն է՝

Ես քեզ սպասում եմ…

• Я вас любил, чего же боле, Теперь душа моя пуста, Ничто не вечно под луною, И наша молодость прошла. Прошли года невозвратимо, Роняя листья на перрон, Уходит лето, вместе с ними Уходит мой извечный сон. Мой сон, изъеденный тоскою, Покрытый толщиной чернил, Я называл тебя судьбою, Но только нет, я не любил. Я не любил, я болен был тобою, Всему виной твои глаза, Я не любил, чего же боле Чего ж душа моя пуста?

ԵՎ կար ժամանակ, որ իմ քաղաքի Քնած մայթերով շրջում էինք մենք ՈՒ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ. .. Իբրև լույս ու դող Մատներդ ունեի ես իմ ձեռքի մեջ, ԵՎ դու ունեիր Կոպիցդ կախված արցունքը քո ջինջ: ԵՎ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: Հետո իմ ձեռքն էր Քո ուսի վրա այրվելով տխրում, Տառապում իբրև չարձակված մի ճիչ.. . Ուսը, քո ուսն էր Այրվող ձեռքիս տակ քնքշորեն փխրում ՈՒ ծանրանում էր արցունքը քո ջինջ: ԵՎ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Տխուր է: Արդյոք երազա՞նքն է անիրականալիի մասին, թե՞ կարոտը անդառնալի-հեռավորի մասին, չգիտեմ: Ինչ-որ տարօրինակ զգացողություն է: Կարծես թե նամակը հին, վաղուց ծանոթ, մի ժամանակ մոտիկ և անակնկալ հեռացած մեկից է: Կարծես հարազատ և տարորեն-հեռու, գուցե առհավետ, նույնիսկ ամենից հավանական է, առհավետ հեռու մեկից:

Sevak - Жди меня там

Мот перекрестки

Rauf Faik-вечера

Joker

Billie Eilish, Khalid-Lovely

Ամեն ինչից առաջ դու ընկեր եղար ինձ։ Որ ոչ միայն թիկունքիս ետևում թաքնվում էր աշխարհից, այլև աշխարհին դեմ գնալու պահերին թիկունքս էր դառնում։

Ես չգիտեմ մեկին այդքան սիրող, որ, եթե խնդրեմ, կլինի ընկերս։ Որ չի պահանջի խոսել սիրո մասին երբեք ու չի նահանջի լռություն ստանալիս այն պահին, երբ իրեն ամենից առաջ սիրվել է պետք։

Չգիտեմ մեկին այդքան սիրուն, որ, եթե խնդրեմ, ինձ սիրելով կայլանդակի երեսի համաչափ շպարը։ Որ եթե ուզեմ էլ կեղտոտել՝ իմ աչքին միշտ նույն մաքուրը կմնա։

Ես չգիտեմ այդքան նվիրված մեկին, որ, եթե պահանջեմ, իր ժամանակն ու հարստությունը, իր երազանքներն ու ապագան կնվիրի ինձ։
Բայց երբ ցանկանամ հեռու մնալ, իմ հետևից չի աղաղակի՝ մնա մոտս։ Իմ հետևից չի վազի՝ պահանջելով տվածը։
Ինձ բաց կթողնի, ազատ կթողնի, բայց չի թողնի երբեք մենակ։

Ամենից առաջ դու ընկեր եղար ինձ։ Եղար ամեն ինչ՝ ընկերս լինելով։

Չգիտեմ ես մեկին, ում ներկայությունն այդքան հանգիստ է, իսկ բացակայությունը՝ այդքան քաոս։

Չգիտեմ, ես չգիտեմ մեկին, որ, եթե ասեմ՝ ապրի՛ր առանց ինձ, կապրի։ Ու կսպանի ինձ այն միտքը, որ ես ինչ էլ ասեմ՝ անելու ես։
Բայց միայն այդ հիմար տողը ես կասեմ քեզ այն պահին, երբ առանց քեզ ապրելուն ինքս արդեն սովոր չեմ լինի։

 Սյու Դալյան

Երազիս մեջ այսօր

Երազիս մեջ այսօր քեզ հետ էի նորից,
Նորից քեզ հետ էի, իմ հեռավոր...
Մենք բարձրանում էինք անձրևաթաց ձորից,
Թրջված, ցողաթաթաղ ու բախտավոր:

Դու նույն աղջիկն էիր, այնպես նուրբ ու բարակ,
Անսեթևեթ այնպես, այնպես բարի,
Դու նույն աղջիկն էիր՝ մազերդ հյուս արած,
Ամենալավ աղջիկն այս աշխարհի


Դեռ հողմը չէր անցել սիրո դաշտով պայծառ
ՈՒ չեր տարել իր հետ ոչ մի ծաղիկ,
Դեռ անծանոթ էիր դու խաղերին քո չար,
Ես անծանոթ էի խանդի ցավին:

Շուրջը ծաղկած ծառերն անուշ բուրում էին,
Երկնքի մեջ կապույտ՝ և ոչ մի ամպ,
Ես քեզ շոյում էի, քեզ համբուրում էի
ՈՒխտավորի սիրով ու սրբությամբ:
ՈՒրախ լալիս էին առուները հորդած,
Արևի տակ պայծառ՝ հողն էր մխում...
... Ես արթնացա քնից՝ դրսում աշուն էր թաց,
ՈՒ անձրևն էր լալիս մեղմ ու տխուր...
Վահագն Դավթյան

Քեզ

Չէիր եկել դու դեռ, դեռ ինձ համար կյանքում
Դու չկայիր անգամ, միակ իմ սեր,
Բայց իմ պատանության թախծոտ երազանքում
Ես քո պատկերն էի լույսից հյուսել:

ՈՒ դու եկար հանկարծ, եկար անակնկալ,
Եկար որպես գարնան շունչը մաքուր,
Հպարտորեն եկար ու քնքշորեն եկար,
Եկար որպես մուսա ու որպես քույր:

Մոլորվել էր գիշերն աչքերիդ մեջ խորին,
Դողում էր քո կրծքին ծանր մի ծամ,
Դու նրբիրան էիր, որպես բարակ լորին,
Թեթև էիր որպես սարի այծյամ:

Եկար ու թև տվիր դու իմ ներշնչանքին,
Սրտիս երազ տվիր, երգիս՝ ոգի,
Այնպես նման էիր դու իմ անրջանքին,
Այնպես նման չեիր դու ոչ ոքի:

ՈՒ սիրեցի ես քեզ պատանորեն, անքուն,
Ինչպես սիրում է լոկ սիրտն անեղծ,
Որ մի ծաղիկի համար այրվել գիտե կյանքում,
ՈՒ խեղդվել մի շիթ արցունքի մեջ:

ՈՒ երբ հեռու եղա, ու երբ մենակ եղա,
ՈՒ երբ թախծեց հոգիս լուռ ու տրտում,
Դու կարծես ծուխ դարձար հայրենի տան վրա
ՈՒ կանչեցիր հեռվից, կանչեցիր տուն:

...Երկար է դեռ ճամփան... ՈՒ մեր ճամփին հեռու
Դեռ կարող է լինել մրրիկ ու ձյուն,
Տո՛ւր ինձ ձեռքդ փոքրիկ, ապավինիր սիրուս,
Դու իմ միա՜կ, իմ սե՛ր, իմ քնքշությո՛ւն:

Եվ հնչում մի անբառ, մի անհուն մեղեդի,
Ծավալվում եր անվերջ հրդեհվող երկնքում,
Դա նվա՞գն էր արդյոք հրեղեն եղեգի.
Թե բեկված կարոտիս ձայնալարն եր զնգում:

Եվ անբառ այդ երգում կար թախիծ մի անբառ,
Եվ արյան հեկեկանք, եվ աղերս մի տրտում,
Մի հովիտ կար հեռու, մի քարոտ ճանապարհ,
Մենավոր մի բարդի, մի դռնակ ու մի տուն:

Եվ կային քամու դեմ զնգացող զանգակներ
Կար ավեր մատուռի տվայտող լռություն,
Եվ կանչեր հեռավոր, որ վաղուց են հանգել,
Բայց կանչում են կրկին ու կանչում են քեզ տուն:

Եվ իջնող մութի դեմ իր թևերը ջարդած,
Մեղեդին երկնքում մղկտում էր ցավոտ
ՈՒ գնում էր հեռու, ու գնում էր անդարձ,
Մթան մեջ թաղելու վիրավոր մի կարոտ:

Վահագն Դավթյան

Մի մտածեք և վերջ. երբ երկար ես մտածում այլևս չես ուզում ապրել։

Չեմ սիրում լավ հիշողություններ ՝դրանք հետո տխրեցնում են։

Երբեք չես կարող վստահորեն ասել , թե ինչ տեղ ես զբաղեցնում ուրիշի կյանքում։

Եվ ի վերջո ՝մենք գտնում ենք ինչ որ մեկի կորցրածը։

Письмо Кемаля

Моя бесконечная любовь,моя жизнь,моя дорогая жена.Сегодня я проснулся с тобой и Дениз.Говорят,человек теряет всё,когда умирает.Какая большая ложь.Я посмотрел на вас.На моё завтра,на моё будущее.Я переименовал "счастье" на "Нихан и Дениз".Нет,это не любовь.Невозможно.Разве моё сердце не вело бы себя спокойнее,если бы это была просто любовь?Разве я хоть немного не боялся бы умереть?Не боюсь.Совсем не боюсь.Любимая,моя жена,моя женщина.Ты из студента создала героя.Ты создала Кемаля.Если это не чудо,то что?Ты дополнила меня так,как дополняешь рисунок на холсте своими изящными пальцами.Я был создан твоими руками.Моя Нихан,моя Дениз,я ничего не боюсь в этой жизни,кроме как потерять вас.Нет никаких "я" больше.Есть только вы.Я сейчас ношу в себе запах любви,которая началась с моря.Не знаю,когда ты прочтешь это письмо.Я слышу голос Дениз в доме.Сейчас ты спустишься в сад.Я скучаю по вам даже тогда,когда вы рядом.Я уже привык к этому.Потому что,вы-моё дыхание.Никогда не забывай,любимая.Я не умру,пока вы дышите.Как сказал Мевляна:"Если ты не готов ради собственной души отдать свою душу,не говори тогда никому "я люблю"."Я отдаю тебе всего себя,любимая.Потому что это не просто любовь.Это бесконечная любовь."

Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Հասկացել եմ, որ հաճախ չես ժպտում,
Գուցե կյանքն է քեզ այդպիսին դարձրել,
Կամ գուցե ինքդ ես այդպես ցանկանում:
Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Զգացել որ քիչ, բայց խենթ ես ժպտում,
Գուցե հենց դա գաղտնիքն այն դառձել,
Որին ես անվերջ ձգվում եմ, ձգվում:
Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Նկատել ինչպես քո ծիծաղի հետ,
Աչքերդ նույնպես ծիծաղ են դառել
Եվ իմ երազին ձուլվել առհավետ:
Մի փոքր հաճախ ժպտա այս կյանքում,
Որ խինդդ ձուլվի երազներին խենթ,
Թեկուզ բացահայտ, թեկուզ և թաքուն
Թեկուզ մտքիդ մեջ, դու ժպտա հավետ:

Հայկ Մկրտչյան

Սերը ծնվեց հանկարծակի: Սերը այդպես է ծնվում: Քնում ես, արթնանում և երբ ցանկանում ես նորից քնել, տեսնում ես, որ քունդ չի տանում, որովհետև մի լավ աղջիկ այն փախցրել է: Մտնում է կոպերիտ տակ, կարկաչում է ականջներիտ մեջ, հուշիկ-հուշիկ քայլում և քչփորում է սրտիդ ամենաթաքուն, նույնիսկ քեզ անծանոթ անկյունները: Զգում ես, որ քեզ բացում է քո առջև, զգում ես, որ դու հարուստ ես եղել և միայն նոր ես տեսնում քո հոգու անհայտությունից փրկված գանձերը: Միաժամանակ զգում ես, որ եթե նրան չկարողանաս սրտիդ մեջ պահել, ուրեմն նորից կաղքատանաս:

Մկրտիչ Սարգսյան «Կյանքը կրակի տակ»

Երբ դուրս ես եկել նրա հետ փողոց,
Բայց ոչինչ չունես արդեն ասելու,
Երբ էլ չես զգում մի ջերմ թրթռոց,
Եվ շատ է թվում ճամփան` անցնելու,
Երբ թեթեւ խոսքից վատ ես զգում քեզ
Ու նեղանում ես, զայրանում վրան,
Թեկուզ եւ հետո գրկե՜ս, համբուրե՜ս,
Զգա,որ արդեն չե՛ս սիրում նրան:

Երբ այն գրքերը, որ նա է կարդում,
Դու չե՛ս շտապում անհամբեր կարդալ,
Երբ այն. ինչ նա է սիրում, կարոտում,
Սիրո՛վ չես նայում ու մտերմաբար,
Երբ միա՜յն-միա՜յն նրան գրկելիս
Սիրահարված ես զգում անսահման,
Երբ չես կարոտում՝ դեռ բաժանվելիս,
Զգա,որ արդեն չե՛ս սիրում նրան:

Սերն ուրի՛շ բան է …Ու երբ դու թաքուն
Քո աշխարհն ունես, գաղտնիքները քո,
Երբ առանց նրա կարող ես կյանքում
Երջանիկ լինել քո հարկի ներքո,
Համեմատում ես երբ նրան անվերջ,
Երբ նկատում ես, որ լավերը կան,
Երբ նա միա՛կ չէ աշխարհում, քո մեջ-
ԶԳԱ, ՈՐ ԱՐԴԵՆ ՉԵ՛Ս ՍԻՐՈՒՄ ՆՐԱՆ…

Արամայիս Սահակյան «Երգ՝ չսիրելու մասին»

Ուզում եմ գգվել , փարվել փեշերիդ ,
Որ ծաղկավոր ու կարճ են անխնա ,
Բայց խոնարհվելիս արցունքի մի շիթ
Ընկնում է , մեռնում ծնկներիդ վրա :

Բաց են ծնկներդ , իմ թանկ սիրելի ,
Արևն է այրել սիրուց հոգեթով ,
Ուր են փեշերդ այն երանելի ,
Որ համբուրվել են ծովերի շուրթով …

Քեզ համար ոչինչ , ոչինչ չեմ արել ,
Դրա համար եմ տառապում հիմա ,
Ու թարթիչներով հյուսում եմ անթել
Քո կարճ փեշերին հավերժի հինա … ՄԵՏԱՔՍԵ

Premiere - Sona Rubenyan - Ashnan Serenad HD

Tigran Mansuryan - Ashnan Arev

Տիգրան Մանսուրյան - Սիրո Մեղեդի

Տարիներ հետո քեզ տեսա նորից,

Տարիներ հետո քեզ տեսա նորից,

Սիրտս արտասվեց, բայց ժպտացի ես,

Նույն աղջիկն էիր՝ չքնաղ բոլորից,

Հոգուս մտերիմ, հարազատ այնպե՛ս:


Աչքերդ մեղմով հանգչեցին վերաս,

Ես հպարտ ու վես անցա քո մոտով.

Շուրջս ծածանվեց լուսեղեն երազ.

Եվ ետ նայեցի անզուսպ կարոտով:


Սուտ է, նազելիս, չի զատել երբեք,

Երբեք չի զատել մեզ կյանքը դաժան.

Քու՛յր իմ, ամոքիր սիրտս վշտաբեկ,

Տե՛ս, քոնն եմ ես միշտ, քո՛նն եմ հավիտյան...

Gipsy Kings – Kassandra Intro

ԵԿ ՀՊԱՐՏ ՄՆԱՆՔ

Մեզ վիճակվեց – և մենք հանդիպեցինք կյանքում:
Վաղ գարուն էր: Ձնհալ: Կարծես օդն էր գինով:
Եվ մենք՝ երկու ցավի, երկու դավի ճանկում՝
Բռնկվեցինք մի նոր, չկրկնվող սիրով:

Ու վիճակվեց… ապրել մեկըս մեկից բաժան,
Մեկըս մեկի համար, առանց մեկըս մեկի,
Քեզ՝ չազատվել երբեք այս կարոտից դաժան,
Ինձ՝ չքայլել երբեք ձեռքս տված ձեռքիդ…

Կյանքի՜ հետ ենք կարծես տվել մենք ձեռք-ձեռքի:
Այդպես ձեռք չեն տալիս, երբ դաշինք են կնքում,
Այդպես ձեռք են տալիս, երբ բռնում են գրազ…

Արի հպա՛րտ մնանք, դու իմ անա՜նց երազ,
Արի չտրտնջանք մեր անուրախ կյանքում
Ո՛չ մեզ, ո՛չ մեր բախտի, ո՛չ աշխարհի վրա -

Եթե վիճակվել է… չվիճակվել իրար

ԲԱՐԻ ԳԻՇԵՐ

Ուռճացած երեկոյի մեջ լույսերը կեռ-կտուցավոր
Վաղուց են գիշերը պեղել:
Մայթերը էլ չեն հորանջում մարդկային կրունկների տակ:
Փողոցներն ավլած են արդեն.
Մնացած կեղտերը մթան պիտի որ արևը մաքրի:
Քնել է - և աչքերը բաց-
Քնել է ողջ քաղաքն արդեն:
Եվ մի՞թե դեռ չես քնել դու.
-Սիրելի՜ս, քեզ գիշե՛ր բարի:

Ճյուղավոր թախիծն ուզում է դեռ պատվել նաև սաղարթով,
Որպեսզի հետո, երևի, ստվեր տա, թունո՜տ մի ստվեր:
Այդ թունոտ ստվերի ներքո թող քնի՝ ո՜վ որ կուզենա,
Բայց ո՛չ դու.
-Քեզ գիշե՜ր բարի:

Կննջեն պահակներն անգամ՝
Գիշերվա ա՛յն հովիվները,
Որ զգոն լույս ու լամպերի շնային հսկողության տակ
Մշտապես արածեցնում են մակաղված զգուշությունը:
Միայն ե՛ս բովանդակ գիշեր աչքերըս պիտի չփակեմ,
Քանի որ ամեն կերպ հիմա քո տեղն է բռնել կամենում
Մի ծանոթ պառաված օրիորդ՝
Այս կպչուն անքնությունը,
Որից ինձ չեն փրկում նաև քնաբեր կոչված դեղերը:

Ու ես այդ անքնությունից՝
Պառաված օրիորդից այս նույն,
Այնպես եմ վախենում հիմա,
Ինչպես որ երեխան է միշտ վախենում բուժակ բժշկից:
Դո՛ւ գոնե, դո՛ւ եղիր առողջ
Ու քնի՛ր.
-Քեզ բարի գիշե՜ր:

Ես կյանքում ինչքա՞ն գիշեր եմ ունեցել,-
Դժվար է ասել,
Քանի որ այդ հաշիվը պարզ չի արվում թվաբանությամբ,
Այլ միայն սիրո՛ մատներով,
Որ գուցե ծալվեն հաշվելիս,
Բայց դժվա՛ր, դժվա՜ր թե բացվեն:
Ես կանեմ այդ հաշիվը բարդ,
Դա թող ի՛նձ, իսկ ինքըդ քնի՛ր.
-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր:

Մի բարակ - քաղաքավարի անձրև է եկել ժամերով,
Եկել է առանց դադարի,
Եկել լոկ կարծես ի՛նձ համար,
Քանի որ արթուն մարդ չկա՛.
Բոլորը քնած են վաղո՜ւց:
Դե՛, դու էլ աչքերըդ փակիր.
-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր:

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Հեռու չէ առավոտն արդեն:
Եվ - գուցե արևի ահից-
Դադարեց անձրևն էլ հիմա:
Անձրևն էլ դադարեց հիմա,
Մինչդեռ դու... շարունակվում ես:
Նաև դո՛ւ դադարիր մի քիչ.
Խղճա՜ ինձ, և ի՛նքդ էլ ասա.
-Սիրելի՜ս, քեզ բարի գիշե՛ր...

Անծանոթներ ենք մենք իրար

Անծանոթներ ենք մենք իրար,
Եվ փողոցում հանդիպելիս
Ես չեմ տեսնում դեմքիդ վրա
Քո ժպիտը այն լուսերիզ,
Որով գիտես դու ողջունել
Ծանոթներին քո բախտավոր.
-Ես այդ թովիչ բախտը չունեմ,
Անծանո՛թ ենք և հեռավո՜ր:

Բայց երբ հանկարծ այգում, մայթում
Հանդիպում ենք, ամեն անգամ
Կեռ թարթիչներդ ես դու թարթում
Ու նայում ես ինձ մի վայրկյան
Այնպե՜ս, կարծես պատահաբա՛ր,
Եվ... հիշելով ինչ-որ մի բան
(Իբր մի բան ես ստուգում),
Պայուսակդ ես բացում-փակում:

Անծանոթ ենք իրար: Սակայն
Հանդիպում ենք երբ մենք հանկարծ,
Ես էլ մի պահ, գեթ մի վայրկյան
Կանգ եմ առնում, որ իբր թե
Գլանակս վառեմ հանգած
(Գլանակս՝ վառվա՜ծ արդեն)...
Եվ... քայլում ենք այնուհետև
Առերևույթ սառն ու թեթև:

Ա՛խ, դա խաղ է մի սրտակեզ,
Որով տենչանքն իմ չհանգած
Բորբոքվում է կրկին անգամ՝
Գլանակիս կրակի պես,
Իսկ դո՜ւ, իսկ դո՛ւ... Փնտրո՜ւմ ես դու,
Որոնո՜ւմ ես ինչ-որ մի բան
(Պայուսակո՞ւմ, թե՞ քո սրտում)
Որոնում ես համառաբար,

Եվ... չես գտնում հավանաբար.

ԾՆՎԵԼ ԵՄ

Ես ծնվել եմ նրա համար,
Որ մոր սրտում կարոտ դառնամ
Եվ սպասվող որդու նման
Հեռուներից վերադառնամ.

Ես ծնվել եմ նրա համար,
Որ ցավածին մխիթարեմ.
Ջահելների հարսանիքին
Ձեռքիս գինի` զվարթ պարեմ.

Նորածընի բերնով ճչամ
Ու մոր բերնով ասեմ «նանիկ».
Տուն երազող զույգի համար
Դառնամ սիրո համեստ տանիք.

Եթե շուրջըս խավար լինի՝
Մարդկանց համար փայլատակեմ,
Հասակով մեկ փռվեմ գետին`
Վհատության ճամփան փակեմ... 

B - TRIBE -- HABLANDO

B-Tribe~Desesperada

Վահագն Դավթյան - ՏԱՔ ՁՅՈՒՆԸ

Այսօր իջնում է առաջին ձյունը...
Եվ տաք է ձյունն այդ, ախ, այնքան է տաք,
Որ ինձ թվում է, թե ձյուն չէ բնավ,
Որ դա ամպերի կարոտն է մաքուր,
Եվ որ ամպերը թեթեւանում են իրենց կարոտից:

Ինչ-որ անանուն ծաղկի բուրմունք եմ առնում ես օդից...
Բայց ոչ, երևի դա բուրմունքը չէ անանուն ծաղկի,
Դա՝ աղջիկների այտերի վրա
Շիկնանքից հալչող ձյան փաթիլներն են երևի բուրում:
Իսկ դու, սիրելիս,
Դու, որ ինձ համար
Ամենքից լավ ես շիկնում աշխարհում,
Հետս չես, չկաս ու չես էլ գալու:
Մայթերին կախված մշուշը դալուկ
Ձյունի օրորվող փաթիլների հետ
Իմ բաց ճակատն է քնքշորեն շոյում...
Բայց ինձ, սիրելիս, քո տաք ձեռքն էր պետք:
Նայիր, այս մայթին դեռևս չկա ոչ մի ոտնահետք,
Իսկ ես կուզեի,
Որ իմ այս մոլոր հետքերի կողքին
Ոտնահետքերդ տպվեին մանրիկ...
Իսկ ես կուզեի,
Որ այս ձյունը տաք
Օրհնության նման ու բարության պես
Իջներ երկուսիս ուսերի վրա և հասակն ի վար,
Քանզի իր մաքուր ու տաք քնքշանքով
Այս ձյունը շատ է մեր սիրուն վայել:
Կուզեի հիմա քո աչքերի մեջ ես անվերջ նայել
Ու քեզ շշնջալ տողերն այն երգի,
Որ դեռ չեմ գրել,
Բայց որոնք արդեն
Վերուվարում են երակներիս մեջ
Եվ ինձ շշնջում.
-Սե՜րը...նման է նա ճշմարտության,
Կես ճշմարտությունն ինչի՞ է նման,
Ինչի՞ է նման կես սերն աշխարհում...
Այսօր է միայն, որ քեզ չեմ տեսել,
Եվ կապույտ բոցով կարոտս է այրվում:
Այօր է միայն,
Որ քո ձեռքի հետ
Չեմ կիսել քնքշանքն իմ այրվող ափի
Ու մոլորվել եմ, չգիտեմ արդեն,
Թե որտեղով է անց կենում, իրավ,
Սահմանագիծը բախտավորության ու տառապանքի:
Ու եթե հանկարծ գայիր դու, անգին,
Եթե պատահմամբ ելնեիր իմ դեմ,
Ելնեիր ձյունոտ,
Ցողոտ,
Ծիծաղկոտ,
Հավատա, հոգիս,
Որ եթե անգամ ես լուռ մնայի,
Չշշնջայի տողերն այն երգի, որ դեռ չեմ գրել,
Դու կլսեիր շշուկը նրանց.
-Սե՜րը... նման է նա ճշմարտության,
Կես ճշմարտություն չի լինում կյանքում,
Չի լինում կես սեր...
Ու եթե սերը կիսվում է հաճախ,
Ապա կիսվում է
Լոկ երջանկության ու տառապանքի,
Իսկ տառապանքն այդ (քա՜ղցր տառապանք),
Հավատա, որ նույն երջանկությունն է:
Այսօր իջնում է առաջին ձյունը...

Տարիներ հետո

Տարիներ տարիներ

Ես առանց քեզ

Sand Art by Ilana Yahav - SandFantasy - "My eyes"

" Все мечты сбываются".

Right here waiting for you

Adriano Celentano - L'arcobaleno

Ճար չկա

Ճար չկա
սրտում մի տեղ կա
որ երբեք չի լցվի
տարածություն
եւ նույնիսկ
լավագույն պահերին
եւ նույնիսկ
ամենահզոր ժամանակներում
մենք դա կզգանք
մենք դա կզգանք
ավելի խորը
քան երբեւէ
սրտում մի տեղ կա
որ երբեք չի լցվի
եւ
մենք կսպասենք
եւ
կսպասենք
այդ տարածությունում

Arman Hovhannisyan - Sirelis

Harout Pamboukjian---My life

Նայիր Ինձ

Աշուղ Աշոտ

Էն գարնան

Այնպես ուզում եմ

Քո աչքերը ինձ հետ են

ԱՆՍՊԱՍԵԼԻ ՓՈԹՈՐԻԿ

Գեղեցիկ չէր, ես էլ գերված-տարված չէի:
Կար պաղ գինի միայն ու նույնքան պաղ զրույց:
Ո՛չ ես, ո՛չ էլ ինքը սիրահարված չէինք,
Ո՛չ էլ խոսում էինք հիմար սիրուց:
Հետո... ինչպես եղավ... ու տաքացա՛վ գինին,
Ու տաքացավ խո՛սքը, ու... տաքացա՜վ:
Ինչքան խմեցի ես` ասաց «անո՜ւշ լինի»,
Ինչքա՛ն խմեցի ես` այնքան գեղեցկացա՛վ,
Այնքա՜ն գեղեցկացավ, որ չեմ հիշում հիմա,
Թե մինչև այդ ինքը իր ինչի՞ն էր նման...

Հետո , երբ դուրս ելանք ,թվաց , թե նա
Շրջազգե՛ստ չի հագել, այլ` փոթորի՜կ:
Հետո... փոթորիկն այդ տեղափոխվեց իմ մեջ ,
Հետո... փոթորիկն այդ փոխանցեցի նրան`
Իմ մատների միջով - միջոցով իր թևի:
Հետո... փոթորիկն այդ մեզ երկուսիս քշեց,
Թավալգլոր տարավ չգիտեմ ուր,
Բանալիով ջարդեց ինչ-որ մի դուռ,
Եվ քանի որ արդեն հոգնած էր շատ`
Փոթորիկը պառկեց մահճակալին,
Հսկա՜ փոթորիկը նեղլի՛կ մահճակալին,
Որպեսզի մի փոքըր հանգստանա...

Հանգստացավ, երբ որ... առավոտն էր բացվում...

Հիմա, կանգնած այդ նույն մահճակալի դիմաց,
Փոթորկի հետքերն եմ զննում ու տնտըղում
Ո՛չ անկողնու վրա, այլ իմ ներսո՜ւմ: Հիմա
Մինչև ծունկըս խրված ինքըս իմ մեջ`
Ինչպես ծառը հողում,
Ես ճոճվում եմ տեղում:
Մեջըս սկսում են արմատ ձգել
Եվ ծառայի՛ն մտքեր, ծառի՛ մտքեր:
Ու ես ծառի նման չեմ կարենում լքել
Այն տեղն, ուր տնկված եմ:
Հիմա ինչպե՞ս պոկեմ,
Ինչպե՞ս ինքըս պոկեմ ինձ ինձանից
Ու վեր կենամ գնամ.
Քայլող ծառի՞ նման... 

ՃԱՄՓՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆ ԴԵՊԻ ԵՏ

Իսկ ինձանից
Ինչո՞ւ ես դու այսպես քաշվում և ամաչում:
Ին՜չ է, մենք նո՞ր ծանոթացանք,
Իրար դեռ լավ չե՞նք ճանաչում:
Բայց, ամաչկո՜տ իմ սիրելի, ես քեզ գիտեմ
Ու սիրում եմ առնվազն մի 40
Կամ... 4000 կարճլիկ տարի:
Դու ինչպե՞ս ես դա մոռանում
Ու քեզ պահում այնպես քաշված և ամոթխած,
Կարծես նոր ենք ծանոթացել
Ու դեռ կարգին չենք ճանաչում մեկըս մեկին:

Չէ՜, սիրելի՛ս,
Մենք նորասեր զույգ չենք, բնա՛վ:
Սիրո քայլող հուշարձա՜ն ենք`
Վաղնջակա՛ն և հինավո՛ւրց:
Ես քեզ անգիր ու գոց գիտեմ` կրակի՜ պես,
Ա՛յն կրակի,
Որ ստվերով մեզ նկարեց քարանձավի պատի վրա
Եվ բոցեղեն իր տագնապով ճիշտ թարգմանեց
Քո խլի՛րտը,
Իմ խայտա՛նքը,
Իրարատենչ մարմինների մեր փոխադարձ ընդգրկո՛ւմը,
Որից դիցեր և աստվածներ ծնունդ առան`
Մեր մեծացած մանուկների ծանոթ տեսքով...

Եվ դարերը մենք կարող ենք հաշվել այնպես,
Ինչպես մանկան ատամները`
Գորովանքով մի կաթոգին...
Մեր սիրո մեջ ձմեռում են առասպելներ,
Ասքեր նիրհող,
Որ մեր ամեն մի հպումից
Արթնանում են հանգստացած,
Դրանից էլ հին աշխարհն է միշտ նորանում
Յուրաքանչյուր նո՛ր սիրո հետ`
Մե՛ր սիրո հետ:
Եվ նոր սիրով հին աշխարհի նորացումն է
Մինչև անգամ կրկնությունը քո ամոթխած շարժուձևի,
Այս քո երկչոտ տատամսումը,
Անգիտակից այս քո վախը,
Առանց որոնց սկի՛զբ չկա, սկի՛զբ, սկի՜զբ...

Իսկ սիրո մեջ ամե՛ն սկիզբը միշտ տարբեր է.
Վերջն է նույնը:
Վերջն է նման:
Սակայն մե՜զ ինչ վերջը սիրո:
Վերջի մասին թող մտածի վերջացողը:
Մերն սկիզբն է:
Եվ ուզում եմ, որ սկիզբը լինի այնպես,
Ինչպես (հիշի՜ր) ա՛յն ժամանակ,
Երբ կրակը մեզ նկարեց իր ստվերով
Քարանձավի խոնավ պատին
Ու բոցեղեն իր տագնապով ճիշտ ու ճկուն կերպավորեց
Քո սարսո՜ւռը,
Իմ թրթի՜ռը,
Իրարատենչ մարմինների մեր փոխադարձ ճարակո՜ւմը,
Որով կյանքի կրակը միշտ մնաց անշեջ`
Ծխանման տառապանքով
Եվ բոցաձև երջանկությամբ:

Իսկ աշխարհում
Երջանկությունն ավելի է տարողունակ,
Քան տանջանքը,
Թե չէ սողուն ժամանակը այսպես արագ չէր սլանա`
Երջանկության ժամը վայրկյան դարձընելով...
Ուրեմն արի մենք իրարից զուր չամաչենք`
Շատ չծխանք,
Որ սերն ազատ շարունակվի, իբրև զուտ բոց,
Իբրև սնունդ մերատիպար աստվածների....

Ա՛յն, ինչ կյանքում մոռացվում է, միշտ չէ, գիտե՛մ,
Որ իսկապես արժանի է մոռացության:
Բայց մոռացի՛ր քո վարանքը,
Քո ամաչկոտ շարժուձևը,
Որովհետև մերպեսների համար, գիտե՞ս,
Ամաչելն է արդեն ամոթ:

Բացվի՛ր:
Բացվե՜նք:
Եվ մոռանանք,
Որ մենք նոր ենք ծանոթացել:

Բացվի՛ր:
Բացվե՜նք.
Որ արթնանա
Մեր հոգու մեջ դարեր նիրհող
Մտերմությունն ամենահաղթ,
Եվ մենք`
Բռնած իրար ձեռքից,
Ե՜տ ճամփորդենք` հեքիաթի պես` դեպի այնտեղ,
Որտեղ էինք մի 40 կամ... 4000 տարի առաջ,
Եվ այնտեղից նո՛ր սկսենք
Ճանապարհը մեր նո՛ր սիրո.
Վերադառնանք մենք... դեպի մեզ,
Մենք... դեպի մեզ...

ԱԳԱՀՈՒԹՅԱՆ ԳԻՆԸ

Եվ պե՞տք է արդյոք
Քեզ միշտ ունենալ իմ կողքին: Ինչո՞ւ:
...Ու ես ծխում եմ,
Որ ծխի տեսքով
Այս ջլախախտիչ ագահությունը դուրս փչեմ ինձնից,
Ջանամ գոհանալ իմ ունեցածով,
Որ շա՜տ է այնքան:
Մի՞թե, տե՜ր աստված, շատ չէ իսկապես:

Բայց կյանքի փշոտ շարժուձևերից, ինչպես կեռերից,
Կախված ճոճվում են
Ու մեզ են կանչում ագահ ըղձանքներ:
Բայց կյանքի փշոտ շարժուձևերից, ինչպես կեռերից,
Կախված ճոճվում են
Կարկատանները մեր ծվատ հոգու...
Ես չե՛մ կամենում, որ իմ պատրանքը փոխվի պատանքի
Եվ հետո, ծվա՜տ, կախվի աշխարհի կեռերից փշոտ:
Ես սիրում եմ քեզ
Ու քեզ հետ նաև... անհնարինը`
Ա՛յն գոհությունը,
Ում չի՜ հանդուրժում մեր գոյությունը:
Ուրեմն ի՞նչ անել,
Ինչպե՞ս սիրել քեզ - սիրվել քեզանից և...
...Էլ չուզենալ
Ոչի՜նչ ավելի.
Սեփական իղձը, դավաճանի պես,
Գամել չորս մեխով,
Սեփական ցավին
Չորստապակ մեղր քսել ու կլլել`
Տհաճ, բայց բուժիչ դեղահատի պես,
Սեփական մտքից
Կտրել ուղղանկյուն մի քառակուսի
Ու վրան գրել սեփական արյամբ.
«Եղա՜ծն էլ շատ է»,
Գրել ու մեխել սեփական ափին,
Եվ ամեն վայրկյան ընթերցել ծածուկ`
Դասը չիմացող աշակերտի պես...

ՍԵՐԸ

1.
Նա գալիս է մի՛շտ էլ ճամփաներով անհա՛յտ չքարտեզագրված,
Ինչպես ջուրն անձրևի կամ հալոցքի։

-Սերն է։

Հոլանդացիք ծովի՛ց, ամենազո՜ր ծովից
Հող են հափշտակում,
Խլում պատա՜ռ-պատա՜ռ, նշխա՛ր-նշխա՛ր։

-Սերն է։

Երբ վիթխարի նավը մոտենում է դանդաղ
Նավարկելի գետի ցածըր կամուրջներին,
Սրանք թևերն իրենց վե՛ր են տնկում,
Իսկույն անձնատուր են լինում կարծես։

-Սերն է…

2.
Հետըդ զրուցողին պատասխան ես տալիս՝
Խելոք, կարգին-սարքին մեքենայի նման,
Մինչդեռ մտքով, անվե՜րջ, նրա՛ հետ ես խոսում,
Ով հեռու է քեզնից,
Լոկ անունն է քեզ մոտ,
Իբրև մի անձնագիր, որ... չի կնքված։

-Սերն է։

Քներակիդ զարկը կաթոցքի է նման,
Ա՛յն կաթոցքի, որ (ճի՜շտ) քար է ծակում։
Անքնությունն անվերջ հյուսում է ցանց մի խիտ,
Որով ձո՛ւկ չեն որսում,
Խեղդում են մա՜րդ։

-Սերն է։

Քնքշացել ես այնքա՜ն
Ու խոցելի՛ դարձել,
Կարծես թե ապրում ես առանց մաշկի։

-Սերն է։

Երկու աչքեր, անվե՜րջ, հետապնդում են քեզ,
Երկու աչքեր, ասես մի զույգ դրոշմ,
Իրենց անջնջելի տիպն են դնում
Կյանքի՛դ, խմած ջրի՛դ, ողջ աշխարհի՛
Եվ մինչևիսկ արյան գնդիկների՛դ վրա,-
Երկու աչքեր՝
Դրո՛շմ,
Կնի՛ք,
Խարա՜ն...

-Սերն է...

ՍՈՒՐՃԻ ԳԱՎԱԹԻ ԴԻՄԱՑ

Դու մի հորինված էակ ես գուցե
Ու հանդիպել ես ինձ մտքումըս լոկ:
Բայց իրական ես, ինչպես բուրմունքը
Հողի՛,
Վարունգի՛,
Խոտի՛,
Մատիտի՜:
Եվ ես ուզում եմ, որ շրջապատես
Ինձ ա՛յդ բույրերով,
Լոկ ա՛յդ բույրերով`
Հողի՛,
Վարունգի՛,
Խոտի՛,
Մատիտի՜`
Բույրով մանկության,
Բույրով մաքրության…

Ի՜նչ զարմանալի աչքեր ունես դու.
Կարծես թե լինեն երկվորյակ լճեր
Հին հրաբխի զույգ խառնարանում:

Ի՜նչ հրաշագործ նայվածք ունես դու.
Ինչի նայում ես` քե՜զ ես նկարում:

Ծոծրակդ կարծես մթին անտառի բացատ է գողտրիկ,
Ուր սփռված են միայն հասմիկներ:

Մազերիդ բույրից
Հին աստվածներն են հարություն առնում
Դամբանում իրենց`
Ռունգներում իմ տաք:

Քնքշորեն ասված ամեն խոսքը քո
Եթեր է ճամփում ռադիոալիքներ,
Որոնց կարող է ամե՜ն ոք որսալ,
Ով երջանկության տառերը գիտի:

Քո նայվածքի հետ
Ինքըդ քեզանից զատվում - անջատվում,
Բազմապատկում ես ինքդ քեզ կարծես`
Շարժանկարի ժապավենի պես,
Որ… հազարնե՜րը հիանան` ձրի՛:

…Հազարի՜ նման մի աղջիկ ես դու,
Ում գտել եմ ես` մեկըս հազարից,
Եվ հիմա `
Քեզնից աստծո՜ւ չափ հեռու,
Նստած եմ ահա տխուր-երջանիկ
Ու դեռ փակ կրծքիդ տաք կաղապարով`
Ճերմակ գավաթով, սև սուրճ եմ խմում,
Որ անքնությունն իր բույնը հյուսի
Լարված ջղերիս մերկ ծառի վրա:

Ու եթե մեկը սուրճով բախտ բացեր,
Ապա կարող էր գուշակել անսուտ,
Որ ես ինքնակամ ու սիրահոժար
Մնացած կյանքիս կեսը կտայի,
Միայն տեսնեի գրկիդ… թուխ մանուկ,
Ինչպես որ քեզ եմ իմ գրկում տեսել…

ՀՈՐԻԶՈՆԱԿԱՆ ԱՆՈՒՆ

Մարիա՛մ, լսո՞ւմ ես,
Տեսնո՞ւմ ես, Մարիա՛մ,
Դրսում անձրև է շեղակի մաղում,
Ու երբ բացում եմ իմ լուսամուտը,
Ասես բացում եմ
Գժված ջերմուկի գազառատ մի շիշ:

Նույն լուսամուտով երկինք եմ թռչում,
Որ արդեն հիմա` անձրևից հետո,
Վճիտ է ու ջինջ`
Քո հայացքի՛ պես,
Եվ լայնատարած ու հեռագնաց`
Ինչպես ժպիտըդ:
Հետո երկնքից ընկնում են սարին,
Որտեղ վեհորեն ժայռերն են թառել`
Նախապատմական թռչունների պես...

Դու ի՛նձ չես մերժում:
Դու աշխատում ես ժխտել ինքըդ քե՜զ:
Եվ քո մերժումի սուտ-սուտ խոսքերից
Կարող եմ խրտնել ես այնպես դյուրին,
Ինչպես... քարեղեն այս թռչունները:
Հիմա հասկացա՞ր...

Տե՛ս,
Հորիզոնի գիրգ-գգվոտ գոգին
Իր գանգրագիսակ գլուխն է դրել
Մեկնըված դաշտը`
Մի անտառապատ մեծ լեռան տեսքով,
Որի անունը քչերը գիտեն,
Ինչպես որ իմը:
Իսկ ո՞վ չգիտի, Մարիա´մ, անունըդ,
Որ հորիզոնի նման է, Մարիա´մ.
Երբ ընկրկում ենք`
Նա մոտենում է,
Երբ մոտենում ենք`
Հեռանում է նա...

Գեթ մեկի՛ համար,
Գոնե ի՜նձ համար մ՛ի լինիր կյանքում
Այս քո անվան պես կամ հորիզոնի,
Որ... երբ մոտենամ`
Դու չհեռանաս...

ՀԱԳՈՒՍՏՈՎ ԾՆՎԱԾԸ

Գործըս թողած`
Ես քեզ համար
Նոր հագուստներ եմ հորինում,
Որովհետև ես չգիտեմ,
Թե դու ի՞նչ ես հագնում հիմա:
Եվ գարունը`
Այս նոր ու հին
Ճարպիկ-ճարտար ջուլհակուհին,
Ի՛մ պատվերով ու քե՜զ համար
Ճորտուհու պես
Անձեռագործ կերպասներ է ձեռագործում
Ու դիպակներ զանազան ու զարմանազան,
Եվ թվում է, թե ընկել եմ
Ինչ-որ աշխարհ խորհրդավոր ու բազմաբույր,
Ինչպես... ինչպես դեղատունը:
Եվ թվում է,
Թե քեզ համար շոր ընտրելը
Հեշտ է այնքա՛ն,
Որքան լեցուն դեղատնից
Սովորական դեղ խնդրելը,
Հե՜շտ ու դյուրին`
Իր սեփական ազգանունը ասելու չափ:
Բայց... քիչ հետո հասկանում եմ,
Որ դա հեշտ է,
Ինչպես մարդու երկու աչքում
Միանգամից ու նույն պահին նայելն է հեշտ:
Փորձե՞լ ես դու:
Հապա փորձի՜ր...
Ու հիմա քեզ հագցընելու գործըս թողած`
Մտածում եմ,
Որ կան կանայք
Եվ աղջիկներ կան աշխարհում ,
Որոնց մարմինն ասես ճչում ու հայցում է
Իրեն փրկել հանդերձանքի կաշկանդումից.
Թեպետ միշտ էլ հագա՜ծ-կապա՜ծ`
Մե՜րկ են քայլում նրանք կարծես:
Իսկ դո՜ւ...
Ուրի´շ, ուրի՜շ ես դու:
Դու ծնվել ես
Կարծես այդպե՛ս՝ հենց հագուստո՜վ...
Քո սեփական ստվերն անգամ
Քեզ փաթաթվում-ծածկում է քեզ՝
Խորհրդապաշտ թիկնոցի պես...
Ո՛չ մի կոպիտ միտք ու տենչանք
Քեզ չի հասնում,
Իսկ հասնելիս՝
Քեզ դիպչելով ընկրկում է
Ու վնասում
Հենց այդ մտքի կամ տենչանքի տիրոջն իրե՜ն,
Իրե՛ն գցում իր իսկ աչքից...

Ուրի՜շ ես դու:
Քոպեսներին սիրում են լոկ,
Միա՛յն սիրում:
Քոպեսների անունն ի՜նչ էլ դրած լինեն`
Իմպեսները միշտ կոչում են նրանց... Մարիամ:

ԱՎԵԼՈՐԴ ԱՆՀԱՎԱՏՈՒԹՅՈՒՆ

Քո անունո՛վ, Մարիա՜մ,
Քո անունով՝
Այստեղ նահանջում է ձմեռն արագ:
Ամառն առանց հերթի՝
Գարունի՜ց էլ առաջ,
Նպաստով է ապրում՝ քո անունով...

Եվ այստեղ կա մեկը քո անունով:
Ու երդվում եմ ես քեզ՝ քո՛ անունով,
Որ ատում եմ մի քիչ
Եվ սիրում եմ նույնքան
Օտա՜ր այս աղջըկան՝ քո անունով:

Նա ինչպե՞ս է ապրում քո՛ անունով.
Ինքը դո՛ւ չես, և նա... քո անունո՞վ:
Ուստի ատում մի քիչ
Ու սիրում եմ նույնքան
Օտա՜ր այս աղջըկան քո անունով:

Ես կանչում եմ նրան քո անունով
Ու... տանջում եմ ես ինձ քո՛ անունով,
Իսկ նա իմ տանջանքից չի հասկանում ոչի՜նչ.
Այսքա՜ն անհակացող՝ քո անունո՞վ:

Բայց կանչում եմ նրան քո անունով,
Կանչում այնպես, ինչպես մարդիկ հնում
Կանչում-կոչում էին ոգիներին բարի...
Ոգիդ չի՜ հայտնվում՝ քո՛ անունով:

Ուրեմն աշխարհումըս իրո՞ք չկա
Ու չի՞ լինում իրոք ո՛չ մի ոգի...

Ես ավելորդ անգամ, վա՛տ իմ,
Անհավա՛տ իմ,
Անհավատ եմ դառնում... քո՛ անունով:

ԿԱՐՈՏԻ ՏԱՐՐԱԼՈՒԾՈՒՄԸ

Ես իմ մթի՜ն-մթի՜ն կարոտն այնպե՛ս գիտեմ,
Ինչպես կույրը գիտի բնակարանն իր հին...

Իմ իսկ շարժումները ես չեմ տեսնում,
Իրերն իրենց տեսքը թաքցընում են ինձնից,
Բայց անսխալ արդեն և անսայթաք
Ես շարժվում եմ այնտեղ,
Ապրում այնտեղ,
Գուցե այն ինքնալար ժամացույցի նման,
Որի սլաքները պոկելուց էլ հետո
Աշխատում է դարձյալ՝ ցույց չտալով
Այլևըս ո՜չ րոպե և ո՛չ էլ ժամ...

Ու ճոճվելով մթան և մենության միջև՝
Ես կարոտն եմ ուզում տարրալուծել
Քիմիկոսի նման, որ հասկանամ
Բնությունը նրա և խորհուրդը խորին։
Իմ ձգտումի վրա, ջանքիս վրա
Հեռվից քրքջում է ջուրը ջրհորդանի՝
Անասելի՛ հեռվից,
Անլսելի՜ հեռվից։

Մի քաղքենի թռչուն հեղուկ գեղգեղանքով
Իր խեղճ գոյությունն է երգ դարձընում անբառ՝
Անլսելի՛ հեռվից,
Անորսալի՜ հեռվից։

Բառերն սկսում են անձս վիրավորել,
Որովհետև նրանք ինձ են արձագանքում
Անորսալի՛ հեռվից,
Աններելի՜ հեռվից։

Պատից պատ եմ քայլում, և քայլերիս
Ձայնը թվում է, թե շատ է հեռվից գալիս,
Աններելի՛ հեռվից,
Անկարելի՜ հեռվից։

Թեպետ կույր չեմ բնավ,
Սակայն շուրջս նայում
Ու չեմ տեսնում ոչի՛նչ,
Որովհետև
Հաճախ մեր աչքերը ջոկվու՛մ - պոկվու՜մ մեզնից
Ու գնալո՜վ գնում և հասնում են այնտե՛ղ,
Որտեղից մենք հիմա շա՜տ ենք հեռու,
Անկարելի՛ հեռու,
Անհնարի՜ն հեռու:

Մենք ինքներըս վազում մեր հետևից
Ու չե՛նք կարողանում ինքներըս մեզ հասնել։
Ու չե՜նք կարողանում ինքներըս մեզ հասնել...

Եվ հենց դա՞ չէ արդյոք, որ կոչվում է կարոտ.

ԴՌԱՆ ԶԱՆԳԻ ԱՌԱՋ

Ես կոճակն եմ սեղմում.
-«Բո՜րբ»,- զնգում է զանգը,
Իսկ սենյակիդ ներսում արձագանքում՝ «բոսո՜ր»:

Սպասում եմ: Մի պահ:
Մի պա՞հ: Թե՞ ողջ մի կյանք,
Որ նման չէ, ավա՜ղ, հոսող ջրի կյանքին:
Սպասում եմ և՝ «մո՜ւթ»-
Ձայնը ետ է դառնում
Եվ չակերտի նման ինձ իր մեջ է առնում:

Դու չե՞ս վերադարձել:
Սուտ է ուրեմն, այո՞,
Թե կա մի վեցերորդ ինչ-որ զգայարան:
Սուտ է ուրեմն, այո՞, մանկությունից ծանոթ
«Սիրտս վկայում է» այն խոսքը, որ գուցե
Մարդկայինն է բոլոր խոսքերի մեջ մարդկանց...

Ու կոճակն եմ սեղմում՝ կոկորդի՛ պես,
Եվ այդ խեղճ կոկորդը խռխռում է խռպոտ:
«Գո՜րշ»,- սողում է ձայնը՝ հորանջի՛ պես՝ դանդա՜ղ:

Սպասում եմ։ Մի պա՞հ։ Թե՞ բովանդակ մի կյանք,
Որ խաչվում է քո տան սանդուղքների գլխին,
Խաչվում՝ պաշտամունքի չարժանացած:
Սպասում եմ և՝ «սև՜»,
Ձայնը գույնի փոխված՝
Կրկին ետ է դառնում
Եվ ինձ առնում
Իր սև շրջագծում մահազդային...

Դու տա՜ նը չես։ Պա՛րզ է։ Դու չե՜ս վերադարձել.
Որբ ես թողել և՛ ինձ,
Ե՛վ մի ամբողջ քաղաք,
Եվ հերքել ես մի բան, որ հաստատել է պետք.
Ա՛յն, որ կա վեցերո՜րդ զգայարան,
Եվ որ մարդկանց «սիրտը վկայում է» իրո՛ք:

Ու կոճակն եմ սեղմում.
«Սե՜ր»,- ճչում է զանգը,
Իսկ սենյակիդ ներսում արձագանքում՝ «կարո՜տ»...

Սպասե՞լ եմ: Որքա՞ն...
...Ու երբ վերջին անգամ
Բթամատս նորից կոճակին եմ դնում՝
«Բո՜րբ»,- հնչում է անվերջ, ղողանջում է կրկին,
Եվ այդ «բորբ»-ի հուժկու արձագանքը («բոսո՜ր»)
Արդեն լուսաբացի կիսաքնում
«Բարի լույս» է հնչում բոլո՜ր կանանց համար,
Որոնց ես չեմ սիրում, որովհետև
Քեզ եմ սիրում նույնիսկ ա՛յն ժամանակ,
Երբ որ իմ դեմ դուռըդ բաց չի լինում:

ՀՊԱՏԱԿԻ ԽՌՈՎՈՒԹՅՈՒՆԸ

Ասում են, թե մի բան կա լոկ,
Որ անձնապես ու մեն-մենակ են սովորում`
Գիտությունը տառապանքի...

Ու կսկիծն է տիրակալի հովեր առնում:

Ա՜խ, տե՛ր Կսկիծ, հարկավոր չէ՜,
Բավակա՜ն է, տե՛ր, ողորմյա՜:
Այս դժվարին գիտության մեջ
Հմտացել եմ ես շա՛տ վաղուց:

Ու չլիներ թե ինքնածին բարությունըս,
Կարող էի ի՜նքս դառնալ
Ուսուցչապետն ա՛յն գիտության,
Որ անձնապես ու մեն-մենակ են սովորում:
Ա՜խ, տե՛ր Կսկիծ,
Այսքանն արդեն բավակա՜ն է,
Է՛լ ավելին հարկավոր չէ՜, տե՛ր, ողորմյա՜...
Չե՜մ ուրանում.
Ես քո նախկին ու մշտական հպատակն եմ:
Ուրեմն այլևս ինչի՞ համար
Ուժը փորձել հպատակի հլու մեջքին:
Ինչի համա՜ր, տե՛ր, ողորմյա՜...
Եվ չափազանց զգո՜ւյշ եմ ես,
Նույնիսկ վախկո՛տ.
Անջատումից եմ վախենում,
Երկյուղում եմ տվայտանքից չվտարվող,
Կարոտի սև արյունումից եմ սարսափում...
Ա՜խ, տե՛ր Կսկիծ,
Քո բարձունքից ամենազոր
Մի պահ անսա հեզ ու հլու հպատակիդ.
-Դժվա՜ր բան է մարդ լինելը,
Դժվար է, տե՛ր:
Ամբողջ կյանքում
Ես եղել եմ ազնիվ, ինչպես... խաղալիքը:
Ուրեմն ին՞ձ էլ պետք է ջարդել
Խաղալիքի նման: Ինչո՞ւ:
Հարկավոր չէ՛, տե՛ր, ողորմյա՛...

Չէ՞ որ նույնիսկ ավերվելուց հետո
Վանքը վանք է կոչվում
Եվ կամուրջը` կամուրջ կրկին:
Ուրեմն ինչո՞ւ զուր ուժ փորձել:
Չէ՞ որ, տե՛ր իմ, փորձը մեկի
Մյուսի համար շատ հաճախ է փորձանք դառնում:
Հարկավոր չէ՜, տե՛ր, ողորմյա՜...

Կրկի՞ն ասեմ,
Որ չափազա՜նց զգույշ եմ ես,
Նույնիսկ վախկո՜տ:
Վախենում եմ
Մինչև անգամ... հայելու մեջ ինձ նայելուց.
Կարեկցանքից վատթար բան է միշտ հարուցում
Իմ... ժպիտը:
Ա՜խ, տե՛ր Կսկիծ,
Քո բարձունքից ամենազոր
Մի պահ անսա հեզ ու հլու հպատակիդ.
-Անտանելի՜ - ահե՛ղ բան է,
Երբ խղճում է մարդ ինքն իրեն:
Առավել քան բավական է հենց այսքանը,
Իսկ ավելին հարկավոր չէ՜,
Տե՛ր, ողորմյա՜...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Երբ կսկիծն է դառնում արդեն անտանելի,
Ասում են, թե մոտենում է նրա վերջը.
Զո՛ւր են ասում:
Սո՛ւտ են ասում:
Ճի՜շտ կասեին,
Եթե իրո՛ք մենք անձնապես
Ու մեն-մենակ սովորեինք
Գիտությունը տառապանքի:
Բայց մենք, կարծեմ, միասի՛ն ենք այդ սովորում
Մի վիթխարի լսարանում,
Որտեղ... սերն է դասախոսում... մնջախաղով`
Խուլ-համրերի համար կարծես:

Եվ չի՛ օգնի «տեր ողորմյա»-ն:
Մնում է, որ դու ի՛նձ սիրես,
Ես քե՛զ սիրեմ,
Մենք թե՛ իրար, թե մեզ սիրենք`
Ընդդեմ այս խուլ տառապանքի,
Կույր կսկիծի,
Համըր ցավի.
Սիրենք իրար... հավիտենից հավիտյա՜նըս,
Եվ թող նույնիսկ չգտնվի գոնե մե՛կը,
Որ բարությամբ «ամե՜ն» ասի:

Ո՛չ «ողորմյա»,
Ո՛չ էլ «ամեն»:
Բավակա՜ն է:
Հարկավո՛ր չէ

ԲԵՌԱՆ ՆԵՐՔՈ

Անցնում էիր:
Ողջ երեկոն քոնն էր կարծես,
Ողջ երեկոն` իր բույրերով ու ջերմությամբ:
Երկարափեշ եթե լիներ հագուստը քո`
Ես կասեի,
Որ երեկոն քարշ էր գալիս քո ետևից`
Քո հագուստի փեշի նման:
Սակայն կարճ էր հագուստը քո:
Եվ երեկոն
Ամփոփվում էր քո ծնկների ծալերի մեջ`
Կարճ հագուստիդ կարճ փեշերի կարի ներքո...

Վերջալույսի արևը շեղ գտել էր քեզ
Ու շուլալվել քո հագուստի կոճակներին:
Վերջալույսի շեղ շողերի միջնորդությամբ
Երկարում էր քո ստվերը` հմայքի՛դ պես,
Ու քայլում էր քեզնի՛ց առաջ` հմայքի՜դ պես...

Եվ արթնացավ մեջըս հանկարծ
Ինքնաձաղկման և ամոթի
Տարօրինակ մի ցանկություն.
Եթե կյանքում կա քեզ նման մի թանկություն,
Ես ինչպե՞ս եմ կյանքին նայել էժան աչքով`
Ոչ թե անո՜ւշ մի հիացքով,
Այլ մի տտի՛պ,
Հաճախ դա՛ռըն,
Նաև կծո՜ւ մի հայացքով:
Եվ ինչպե՞ս եմ հաճախ իջել-ստորացել`
Բարկանալու և դատելու աստիճանի,
Չարանալու և ատելու աստիճանի,
Ու թույլ տվել, որ նողկանքը տեղից հանի
Հիացմունքի՜ն:
Հոգով-սրտո՜վ ներողություն...

Այսուհետև, ինձ հավատա՛,
Է՜լ չպիտի ես խառնըվեմ ո՛չ իմ գործին.
Է՜լ չպիտի այսուհետև
Հակվեմ կյանքի աղտ-աղարտի ծանրության տակ:
Առանց այն էլ ես հակված եմ բեռան ներքո
Ա՛յն վիթխարի երգեհոնի, որ ի ծնե
Սապատվել է իմ շալակին:
Թող հնչի նա՛:
Եվ անցիր դո՛ւ:

Միայն թե դու... «մե՜ քիչ կա՛մաց գնա, գո՛զալ»,
Որ քո կամաց և անշտապ քելքի չափին համաչափվի
Մեր խեղճ սրտի տրոփյունը հաճախակված,
Որ քո տեսքից հանգստանան աչքերը մեր,
Եվ քեզ թաքուն ունենալուց
Ջղերը մեր քիչ խաղաղվեն,
Ու երկարի այս անդորրը` շուքի՛դ նման,
Ու կարճանա հոգնությունը` փեշերի՛դ պես...

ՕԴԱՀԱՆ ԶԱՆԳԻ ՏԱԿ

Ձմեռային ինչ-որ թռչուն
Երեկոյի մոտալուտն է օրհնաբանում հիմարաբար՝
Չիմանալով,
Որ վերահաս երեկոյից
Ամե՛ն անգամ քո զգլխիչ հոտն եմ առնում
Եվ որ բոլոր թռչունների կանչերի մեջ
Ես ջանում եմ միայն որսալ քո անունի վանկարկումը...

Ձյուն էր տեղում ամբողջ օրը,
Գուցե մի ձյուն համատարած-համազգային`
Հեռվից հեռու
Մեզ իրար հետ մի ցանցի մեջ միացնելով։
Եվ լռությունն արդեն թրջված-ծանրացած է հիմա այնպես,
Ինչպես որ իմ կոշիկները
Կամ թերևըս քո վերարկուն։

Ա՜խ, այս ծանր լռությունը։
Ասես մեկի հետաքրքիր ձեռքը հիմա
Այս վիթխարի լռությունն է թաքուն կործել
Կյանքի վրա և աշխարհի՝
Մեծ օդահան զանգի՛ նման.
Կամենում է կարծես փորձել,
Թե վիթխարի այս օդահան զանգի ներքո
Մեր սիրտն ինչքա՞ն կդիմանա,
Ե՞րբ կճայթի...

Մութը, իբրև լակմուսյան թուղթ, լույսն է ծծում:
Ձմեռային անտառն ասես պրկախտով է հիվանդացել։
Ինձանից դուրս
Ես փնտրում եմ ինչ-որ մի բան վստահելի,
Որից կառչել կարողանամ:
Ու չեմ գտնում ոչի՛նչ.
Չկա՜ս...
Եվ... փնչում եմ ակամայից,
Խուլ փնչում եմ ու հասկանում,
Թե ինչո՞ւ են թռչունները ճտտում այդպես։
Նրանք ճայթում կամ պայթում են
Այս օդահան զանգի ներքո։
Իմ փնչոցը
Այդ միևնույն ճայթումն է հենց՝
Նո՛ւյն օդահան զանգի ներքո...

Փորձը կարծես ավարտվում է։
Եվ ազդարար քամին հիմա կսկսի տալ
Այդ ավարտի ազդանշանն ամենազդու՝
Պրկախտավոր այս անտառը վերածելով ընկնավորի,
Թպրտալով լուսամուտի ու դռան տակ,
Թպրտալով ձների մեջ՝
Ինքը` նո՛ւյնպես մի ընկնավոր...

Խավարն արդեն խորանարդում է ինքն իրեն
Եվ իր սևը խառնակելով ձյան ճերմակին՝
Ստանում է մի գորշություն
Ու տարածում կյանքի՛, մարդկա՛նց,
Նույնիսկ մարդու շնչի՜ վրա։
Իսկ երբ նաև գորշանում է շունչը նույնիսկ՝
Սկսում են մարդիկ քնել,
Որ... գույնզգույն երազներով
Ներկեն կյանքի գորշությունը։

Իսկ ես քնել չեմ կարենում։
Եվ պտտվող Երկրի վրա,
Ինչպես հսկա խարտաքարի,
Հեսանվում է իմ գիշերը,
Որպեսզի միշտ սրված մնա զգացումը՝
Կտրատելով ա՛յն թաղանթը,
Որով սերը
Վերածվում է շրջանառու սովորության...

ՍԻՐՈ ՓՈԽԱՐԵՆ

Դու մի՛ լինիր այսքան բարի:
Բարությանըդ
Ես կարող եմ լոկ մե՛կ բանով փոխհատուցել՝
Իմ անարժե՜ք շփոթությամբ
Եվ թերևըս ա՛յն թախիծով,
Որ տարորեն շատ է նման
Անվերջ մեռնող ու հարություն անվերջ առնող
Հին դիցերին...

Չէի՞ ուզի:
Շա՜տ կուզեի
Առաջվա պես հրճվել գեղջուկ այս կանաչով,
Որ հիմա քո
Զսպանակվող կողի տակ է զսպանակվում,
Եվ բարբարոս երգը լսել այն առվակի,
Որ հիմա քո
Մերկ ոտների կաղապարն է ուզում հանել:

Չէի՞ ուզի:
Շա՜տ կուզեի
Մե՛կ անգամ էլ
Չճանաչել ո՜չ մի արգելք ու խոչընդոտ,
Դանդա՜ղ գնալ - շտա՛պ հասնել
Մեր մարդկային հայրենիքը սկզբնական,
Այսինքն ՝ իմ ափով ապրել քո ափի մեջ,
Ինձ կապել ու շաղկապել քեզ
Այնպե՛ս,
Որ մենք երկուսովըս մեկտեղ դառնանք
Անքակտելի ՝ խաչբառի՜ պես:
Չէի՞ ուզի:
Շա՜տ կուզեի:

Բայց, սիրելի՜ս, չի հոգնում նա՛,
Ով գնում է շատ հեռավո՜ր հանդիպումի:
Իսկ ես հիմա
Զբոսնում եմ միայն ի՛մ իսկ արվարձանում
Եվ զբոսնում`
Ձեռքերովըս փորագըրած մակնիշները ընթերցելով,
Ու քերծելով շատ ավելորդ գրություններ,
Ու քերծելով առանց մուրճի և տաշիչի ՝
Եղունգներո՛վ իմ սեփական...
Եվ իզո՜ւր ես քո բարությամբ,
Քո այս ծածուկ - հայտնի սիրով
Ջանում ապրել իմ կալվածքի մի անկյունում:
Ու ես հիմա
Այս ասում եմ ո՛չ լսելուդ համար արդեն,
Ո՛չ էլ իմ իսկ արդարացման,
Ո՛չ էլ իմ իսկ արդարացման:
Եթե կուզես ճիշտն իմանալ ՝
Ասելիս էլ բա՜ն չեմ ասում, ամենևի՛ն,
Այլ պարզապես զբաղմունքս եմ շարունակում ՝
Իմ սեփական կալվածքի մեջ
Հոգնածորեն զբոսնելով,
Եվը՛ս մի նոր
Գրություն եմ ավելացնում ջնջածիս տեղ.
«Չի հոգնում նա՛,
Ով գնում է շատ հեռավո՜ր հանդիպումի»:

Իսկ դու... իսկ դու շա՜տ ես մոտիկ:
Ու ես... ու ես շա՜տ եմ հոգնած...

ԿԵՂԾ ԱՆՑԱԹՂԹՈՎ

Հմայիչ, որպես անծանոթուհի,
Քայլում է կրկին գարունն աշխարհով...

Դո՛ւ՝ իմ երեկվա անծանոթուհի՜,
Իմ մտատիպա՜ր ու մտապատկե՛ր,
Հիմա` ստացած մարմին ու անուն,
Անծանոթուհու քո հին հմայքից
Բա՛ն չկորցըրած
Ու դեռ վերցըրած
Հարազատության տաքությունն ամբողջ...
Ու ե՛ս՝ պատրա՜նքը քո մշտադարձիկ,
Ու ե՛ս՝ գիշերվա հաճախա՛նքը քո,
Ու ե՛ս՝ փետուրե ասե՛ղը բարձիդ,-
Քայլում ենք հիմա մեկտեղ-թևանցուկ.
Դու այս գարնա՛ն հետ,
Իսկ ես էլ՝ քե՛զ հետ,
Քայլում ենք հիմա այսպես երեքով,
Եվ չի՜ խանգարում երրորդը բնավ...

Դեռ մեր քաղաքում փողոցներ կան նեղ
Եվ այնպե՛ս ոլոր,
Այնպե՛ս ծուռումուռ,
Ասես չորացած գետի հուն լինեն:
Եվ գարունն այնտեղ,
Այլ փողոցների համեմատությամբ,
Ուշանում է քիչ:
Եվ հիմա այնտեղ
Կիսով չորացած ցեխ է դեռ:
Գնա՛նք.
Ոտնահետքերըդ թող տպված մնան
Նրանց գորշ դեմքին՝
Լուսազդի նման...

Եվ մանուկներ կան մանկական այգում,
Որ համոզված են, թե իրենց մի օր
Հենց այս վարարած գետից են բռնել:
Գնա՛նք ու մտնենք աշխարհը նրանց:
Կընդունե՜ն իսկույն.
Նրանց աշխարհում
Անցաթուղթ հարցնող պահակներ չկա՜ն...

Եվ չմոռանանք և պահակներին:
Գիշերը նրանք՝
Մեծ մասամբ ծերեր
(Լացըդ չի՞ գալիս... կո՛ւլ տուր ինձ նման),
Մրսած մատներով կրակ են վառում,
Որ... ցուրտ խորովե՜ն-եփե՜ն-տապակե՜ն
Ու տան... ո՞ւմ... բախտի՛ն.
Թող բկի՛ն մնա...

Եվ մ՛ի ամաչիր,
Մ՛ի քաշվիր բնավ,
Եթե այդպիսի մի խարույկի շուրջ
Անծանոթ մարդկանց հավաքված տեսնենք:
Դու չե՞ս նկատել, որ կրակը միշտ
Իր շուրջ հավաքված անծանոթ մարդկանց
Ծանոթացնում է - հարազատացնում՝
Երևի նրանց ներանձավի մեջ վերարթնացնելով
Իրենց դարավոր անցյալի հուշը...

Բայց բավական է, սիրելի՛ս, ո՜ւշ է:
Մեծերի աշխարհն անչափ է հեռու
Երեխաների ազատ աշխարհից.
Հենց մերո՛նք մեզնից անցաթուղթ կուզեն՝
«Ու՞ր էիր» հարցով:
Մի սուտ անցաթուղթ կեղծելով՝
Գնա՛նք,
Սիրելի՜ս, ուշ է...

ՓՐԿԱՐԱՐ ԹՎԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Մեզ բաժանող ձիգ ժամերը
Ես կարող եմ արդեն հաշվել
Կարճ համրանքով քո մատների,
Որ ես պիտի բռնեմ շուտով
Ու փնջելով սեղմած պահեմ՝
Էլեկտրական լարի նման:
Չվախենա՜ս իմ ցնցումից.
Էլեկտրական այդ հոսանքից ո՛չ թե մեռնում,
Այլ հարություն կրկին առնում,
Հոգեդարձվում-վերապրում են...

Իսկ դու գուցե բնավ էլ ինձ չես սպասում
Կամ սպասել - սպասում ես, որ լոկ ասես.
«Ես հասկացա, որ այլևըս մենք չպիտի...»:
Եվ ակամա ինձ դնում եմ ա՛յն դերի մեջ,
Որ իմը չէ,
Սակայն պիտի ճարահատյալ հիմա խաղամ
Դատարկ բեմում...

Բայց ես,
Ում դու գուցե մտքով անվանում ես ՆԱԽԿԻՆ սիրած,
Զգում եմ պարզ, թե ինչպես է փակվում լեզուս,
Որովհետև... մարդը մարդ է հենց այնքանով,
Որ մշտապես ելք է ճարում չընկճվելու
Եվ չի ուզում կոչվել ՆԱԽԿԻՆ
(Հասկանո՞ւմ ես.
ՆԱԽԿԻՆ էլ մա՞րդ, տե՜ր իմ աստված)...
Ու փակվում է ,փակվում լեզուս
Դռան նման ՆԱԽԿԻՆ մի տան,
Որտեղ հիմա բնակվում են
Ա՛յն հինավուրց ոգիները,
Որոնց անգո գոյությունը զուր ենք ժխտում
Եվ դրանով
Է՛լ ավելի աղքատացնում մեր կյանքն աղքատ,
Եվ դրանով օտարացնում ինքներըս մեզ...

Ու փակվում է ՆԱԽԿԻՆ լեզուս՝
Քո ԱՅՍՕՐՎԱ սրտի նման,
Որտեղ , գիտե՛մ, բանտարկված է իմ ստվերը՝
Իբրև ծանըր մի հանցագործ.
Նա փորձել է քո սրտի մեջ անմահանալ,
Իսկ դա, իրո՛ք, հավասար է մահափորձի,
Որովհետև... նորությունն է հավատքը մեր:

Դու մի՛ փորձիր արդարանալ,
Հարկավոր չէ՜:
Բայց երբ կանգնի
Ամեն անգամ վերջալույսը քո հանդիման,
Ու երբ կանգնի ՝ քրմուհո՛ւ պես,
Հիշի՛ր,որ դու չե՜ս վերջանում,
Որ դու պիտի վերսկսվես թեկուզ վա՛ղը:
Բայց և հիշի՛ր , որ սկսվել՝
Բնավ էլ չի նշանակում փոխել հավատ,
Ինչպես նաև ուրացում չէ մոռացումը:
Ուստի և մեր անջատումն էլ վերջնական չէ,
Այլ անցողիկ.
Մե՜կ էլ տեսար, դարե՛ր հետո,
Մենք վերստին հանդիպեցինք՝
Այս լճակի
Կամ այն առվի ափին կանաչ,
Ուր ծառերը պիտի պտկեն,
Պիտի կրկին կապեն կոճակ,
Ուր գորտերը, մեզ հետ մեկտեղ,
Պիտի կրկին դասը սերտեն իրենց սիրո՝
Ըստ աստղային այբուբենի:
Կրկին գարնան հոտը քնկոտ
Պիտի պառկի քո ռունգներում
Եվ արթնացնի արյունը քո՝
Ամբողջությունըդ հպելով
Իմ արթնացած ամբողջության
Եվ վերստին արծարծելով անծուխ հրդեհ:
Ամենակուլ այդ հրդեհից մենք չենք այրվի՝
Ազբեստի պես,
Այլ արևից ստացածը կդարձընենք կրկին իրեն՝
Մեր հինավուրց ու նորոգվող պարտքի դիմաց...

Իսկ առայժըմ
Ես հաշվում եմ մեզ բաժանող կարճ ժամերը
Ձեռքերիդ ա՛յն տասը մատով,
Որ ես պիտի բռնեմ շուտով
Ու փնջելով սեղմած պահեմ՝
Էլկտրական լարի նման:
Չվախենա՜ս իմ ցնցումից,
Եթե անգամ էլեկտրական այդ հոսանքը մահացու է.
Էլեկտրահար մարդուն, գիտե՛ս, հողում թաղում
Եվ դրանով հարություն են տալիս կրկին՝
Չորս ժա՞մ հետո - չորս դա՞ր հետո,-
Մեկ չէ՞ միթե...

ՏԱՔՍԻՆԵՐԻ ՀԱՆԳՐՎԱՆՈՒՄ

Երբ լուսաբացն է լրտեսում ապակիները մեր խավար,
Ու կիսամութն է խուզարկում անկյունները մեր տների,
Դու երևի արթնանում ես՝
Արևի հետ:

Մեգն է մեկնում արձակուրդի:
Հավաքարար քամու ձեռքով
Ավելվում է գիշերային երազների կտորտանքը:
Ժամանում է օրը՝ իբրև վերաքննիչ:
Տարագրված տագնապներն են վերադառնում
Ու ծեծում են արդարության փակ դռները...

Իսկ դու ձեր փակ դռան ետև
Ի՜նչ իմանամ ի՞նչ ես անում:
Դու երևի նախ և առաջ լվացվում ես,
Որ... թարմանա ողջ աշխարհը...
Հետո մազերդ ես հարդարում,հավանաբար,
Որ շփումից քո մազերի ու քո սանրի
Առաջանա էլեկտրական հոսանք մի մեղմ,
Եվ դրանից... բոլոր մարդիկ զգան սարսուռ
Ու հաճելի փշաքաղվեն ամբողջ մաշկով...
Հետո գուցե սուրճ ես խմում,
Քո աչքերի՛ գույնն ունեցող
Ու նու՛յնքան էլ այրող տաք սուրճ,
Որ աշխարհի երակներով անվերջ շրջի
Հոտը սրճի...
Հետո արդեն փոխում ես դու զգեստը քո
Ու դուրս ելնում,
Որ... երբ անցնի ամբողջ մի դար,
Դարավերջին
Ինձ հանդիպես տաքսիների հանգրվանում
Եվ աչքերիդ անմե՜ղ-անմե՜ղ մեղմեղանքով
Ուշանալուդ համար, շիկնա՛ծ, չքմեղանաս՝
Շշնջալով՝ «չնեղանա՜ս»:

Չե՛մ նեղանում:
Քշի՜ր, վարո՛րդ:
Ու՞ր:
Չգիտե՛մ:
Քշի՜ր, վարո՛րդ:
Արեգակը՝
Շնիկի՞ պես, թե՞ բալիկի,
Տանից ելել և ինչ-որ տեղ մոլորվել է:
Գնանք գտնենք ու ետ բերենք:
Քշի՜ր, վարո՛րդ...

ԱՆՆԱՄԱԿ ԾՐԱՐ

Շրթունքներըս անգիր գիտեն
Վայելքների օրենքները,
Բայց ես հիմա
Շա՜տ եմ նման այն խեղճ մարդուն,
Որ ծանրորեն հիվանդանում օրվա մի օր
Եվ իմացած երկրորդ լեզուն մոռանում է բոլորովի՜ն...

Ու մտքերըս հարթ են հիմա, բայց սրանկյուն՝
Ինչպես էժան հուշարձանի քառակուսի պատվանդանը.
Իմաստներն են անհետացել
Ու մնում են լոկ բառերը՝
Դատարկ ու փուչ պարկերի պես
(Թե դեն նետես՝ քիչ ափսոս է,
Թե դեռ պահես՝ խանգարում են):

Եվ աննամակ ծրարի պես
Սոսնձում եմ շրթունքներըս...

Իսկ եթե ես հանկարծ վերցնեմ
Մի աննամակ ծրար ճամփեմ քո հասցեով,
Երբ դու բանաս՝
Կզարմանա՞ս:

Չե՜ս զարմանա։
Կհասկանա՛ս,
Որ այս տտիպ սպասումն է թթվում արդեն,
Մի թթվություն,
Որ դառնում է վտանգավոր...
Վտանգում ես, եթե ունես,- այսպես է միշտ։
Ու երկյուղն է մեջս խոսում
Շղթայական ա՛յն ցնցումով,
Որ ծխախոտն է ընծայում մեր թոքերին։
Ա՛յն, ինչ միտք էր
Կամ կարող է միտք հորջորջվել,
Հիմա իմ մեջ
Գլխիվայր է քայլում անվերջ, ինչպես ջուրը,
Եվ, ջրի պես, չի հանգուցվում.
Իմաստներն են անհետացել,
Ու մնում են լոկ բառերը՝
Դատարկ ու փուչ պարկերի պես
(Թե դեն նետես՝ մեղք է մի քիչ,
Թե դեռ պահես՝ խանգարում են)...

Եվ այնպես եմ ինձ անհարմար ու վատ զգում,
Կարծես կնոջ բարձրակրունկ կոշիկ հագել
Ու վազում եմ վերևից ցած,
Վերևից ցած,
Ե՞րբ պիտի ես բերանքսիվայր գետնին փռվեմ։
Բերանքսիվա՛յր։
Փռվեմ մնա՜մ։
Հանգստանամ այս գլխիվայր թավալումից
Եվ ակամա, մինչև անգամ չուզենալով,
Լսեմ հողի մեծ թոքերի տուրևառը,
Եվ ակամա համեմատեմ
Շղթայական ա՛յն ցնցումին,
Որ երկյուղն է ինձ ընծայում,
Երիտասա՛րդ այն երկյուղը,
Թե քե՛զ կյանքում ունենալով՝
Վտանգում եմ ես իմ կյա՜նքը,
Որ կախված է հանգստության հենց ա՛յն մազից,
Ինչով, կարծեմ, մի ժամանակ
Շինում էին նաև կամուրջ՝
«Դժոխք-Դրախտ» ուղեցույցի սահմանի մոտ,
Մի ահավոր գետի վրա,
Որի անունն, աստվա՜ծ վկա, մոռացել եմ,
Ինչպես որ իմ շրթունքները, կամա՜ց-կամա՜ց,
Մոռանում են մի ժամանակ անգիր արած օրենքները
Վայելքների...

ԳՏՆՎԱԾ ՄԻԱՎՈՐԸ

Ասացի` ի՞մն ես:
Ասացիր` քո՛նն եմ:
Ու լուռ ենք հիմա...
Իմ մազերն ես դու մատներով սանրում
(Թե՞ ակամայից ուզում ես նաև
Կարդալ ծերության այբուբենը պարզ`
Արդեն ճերմակող մազերն իմ գլխի):

Ու լուռ ենք դարձյալ...
Ես քեզ մտքիս մեջ փո՛րձ եմ պարտք տալիս,
Իսկ դու, կարո՞ղ ես, ժամանա՜կ փոխ տուր,
Որպեսզի կյանքը` փորձարարն այս մեծ,
Նորի՛ց հաստատի
Նո՛ր օրինակով,
Որ կյանքում հաճախ այնպես է լինում,
Երբ սիրողները դեռ ողջ են - առողջ,
Իսկ սերը նրանց դառնում է լեգե՜նդ
Եվ... ապրում կյանքով հազարապատիկ...

Մենք լռում ենք դեռ...
Իսկ դրսում, - մի պահ, խնդրո՜ւմ եմ, լսի՛ր,-
Թռչուններ են ինչ-որ`
Յուրաքանչյուրը մի-մի լարովի խաղալիք ասես,
Նույն երգն են երգում` լարաթափվելով,
Վերալարվելով` նո՛ւյնը նորերգում
Ու նորերգելով կարծես թե հերքում
Քամուն այս մաղձոտ`
Սկեպտիկոսին այս վաղնջական,
Որ փնթփնթում է` «ամե՜ն ինչ կանցնի»,
Ու «կանցնի», իբըր, լոկ ա՛յն պատճառով,
Որ 1 x 1 հավասար է 1 և ոչ թե 2...

Ի՜նչ լավ է, որ քեզ
Հասկանալի չէ բարբառը քամու.
Դու ամենամե՜ծ հավատացյալն ես աշխարհում հիմա:
Ու ես էլ ահա հավատափոխվում - դարձի եմ գալիս,
Լցվում քո լեցո՜ւն-լեցո՜ւն հավատքով:

Ի՜նչ լավ է, որ դու
Ընդամենը քեզ կոչում ես «քո՜նն եմ»
Ու չե՛ս հասկանում,
Որ ընդամենը «ի՜մըս» չես միայն,
Այլ նա՛և...

Նաև միավո՜ր է պետք:
Միավո՜ր է պետք`
Երջանկությունից կամ թուլությունից մշտապես ծնվող
Գլխապտույտի զերոյի՜ համար,
Զերոյանման մեր գլխի՛ համար,
Զերոյանման մեր սրտի՛ համար,
Եվ զերոյացող ա՛յն կյանքի համար,
Որ ինքն իրեն է ճարմանդած պահում:

Միավո՜ր է պետք:
Միավո՜ր է պետք
Ա՛յն հսկայական զերոյի համար,
Որ... Երկրագունդն է գծում պտույտով...

Իսկ դու,- ի՜նչ լավ է,-
Քեզ ընդամենը կոչում ես «քո՛նն եմ»
Ու դեռ,- ի՜նչ լավ է,- չե՛ս էլ կռահում,
Որ ընդամենը «իմըս» չես միայն,
Այլ ինքդ ես նաև այդ... Միավո՜րը:

ՄԻԱՄՏՈՒԹՅԱՆ ԽԱՂԸ

Բոլորակի մեջ հայելիների,
Հայելիների քառակուսու մեջ
Տանջում են նրանք իրենց վարսե՛րը,
Դե՛մքը, հագուստի փոթ ու դարսե՛րը,-
Ամե՜ն ինչ անում, որ նայե՛նք իրենց,
Իսկ երբ նայում ենք` չեն նայում, դիտմա՛մբ:

Իրենց են տանջում
Ու... մեզ են տանջում:

Չե՜ն նայում, դիտմա՜մբ, ու քայլում այնպե՛ս,
Վճռել են կարծես իրենց թովչանքով
Եվ իրենց անհաս - անմատույցությամբ
Ցողել փողոցը,
Պողոտան ջրել,
Իսկ մեզ էլ վառել երաշտով հրե:

Չե՛ն նայում, դիտմա՜մբ:
Կրկին քայլում են:
Եվ եթե նրանց զիստերն են դողում,
Մեր էլ` սրտերը:

Քայլում են կրկին:
Եվ արեգակը ուրիշ ո՛չ մի տեղ
Իր ազդեցությունն այնքան չի զգում,
Որքան որ նրանց դեմքերի վրա.
Նույնիսկ արևի փութանցիկ խաղից
Երանգ են տալիս ու առնում երանգ:
Եվ նրանց խոսուն մաշկին նայելով`
Փշաքաղվում է մաշկը մեր այնպես,
Ինչպես զգայուն լճակը` քամուց:

Յուրաքանչյուրը յուրովի նազում,
Օրո՜ր-շորորո՜ւմ, քայլում է կրկին,
Իրեն նայողին չի՛ նայում, դիտմա՜մբ,
Եվ մեզ մտքի մեջ համարում գուցե
Այնքա՜ն միամիտ, անգե՛տ ու անփո՛րձ,
Որ հավատում է, թե մենք չգիտենք
Իր պահվածքն ուրիշ` ինչ-որ ծառի տակ,
Ինչ-որ անկյունում, ինչ-որ սենյակում,
Ինչ-որ մեզ նման մի ինչ-որի հետ,
Որին տիրում է - անձնատուր լինում,
Որին հաղթում է և հաղթվում որից,
Որպեսզի... կյանքը նորի՛ց ու նորի՜ց
Հաղթանակ տանի`
Բարուն հակվելով
Եվ, ընդդեմ մահվան, շարունակվելով...

Եվ մի՞թե չարժե,
Եվ չարժե՞ արդյոք,
Որ կյանքի հավերժ հաղթության համար
Նրանք հավիտյան մե՛զ տանջեն այսպես
Եվ... իրե՛նց տանջեն:

***

Դառնում ես այս կողմ, դառնում ես այն կողմ,
Կրնկիդ վրա պտույտ ես տալիս
Ու նորից ժպտում, ժպտում ինքնագոհ,-
Ինքդ չափազանց քեզ դուր ես գալիս:

Ինքդ քո աչքում ուրիշ ես դարձել,
Այնպես չես քնում, վեր կենում, գնում...
Ինչ-որ բան հանկարծ փոխվել է կարծես,
Թե ի՞նչ է փոխվել պարզ չես հասկանում:

Թե ի՞նչ է փոխվել, ես գիտեմ, անգի՛ն.
Մի՛շտ, ամեն անգամ այդպես է լինում,
Երբ քեզ պես համեստ ու խոնարհ մեկին
Ինձ նման մի խենթ, ինձ նման մի գիժ
Առանց խոսքերի իր սիրտն է բանում...

ԱՆՑՈՂԻԿ ՄԻԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆ

Եվ ինչի՞ց, տեր Աստված, ինչի՞ց է,
Մարդիկ են երբ ծնվում՝ լալիս են,
Ծաղիկներն են բացվում՝ բուրում են:
Եվ ինչի՞ց, տեր Աստված, ինչի՞ց է...
Մենք նաև չենք ծնվել որոշմամբ
Ու ոչ էլ որոշմամբ մեծացել:
Էլ ինչո՞ւ տառապենք որոշմամբ:
Եվ ովքե՞ր, և ո՞վ է որոշում...
Չեմ իշխել-հանդգնել ասելու,
Բայց հիմա հանդգնեմ և ասեմ,
Որ նույնիսկ մեռնելու համար էլ
Նախ ապրել, ապրել է հարկավոր...
Եվ այդ ի՞նչ կստացվի, եթե միշտ
Քաղցի դեմ ես տամ քեզ ինչ-որ դեղ
Եվ առնեմ ձեռքիցդ դրա տեղ
Կարագած ու մեղրած քո հացը...
Եվ թեպետ դժվար է կռահել
Վախճանը լավ գրքի
Ու վերջը վատ կյանքի,
Եվ թեպետ առայժմ լոկ ներկան է ներկա,
Մնացած ամեն ինչ բացակա-բացակա,
Բայց մեկ է,
Շարունակ այսպես չի գնալու,
Սիրելիս, այսպես չի մնալու:
Սիրելիս, հասկացիր վերջապես
Ու տես, որ... հանկարծ ուշ չլինի...

Ես այլ բան չէի

Ես այլ բան չէի,
Քան մի ապակի,
Որ թափանցիկ է – լույսը չի բեկում:
Եկար ու դարձար նրան ամալգամ,
Եվ ինձ դարձըրիր դու մի հայելի,
Ուր անդրադարձավ սերըդ երփներանգ:
Հիմա դու չկա՜ս,
Ու ես վերըստին
Ահա հայելուց ապակի դարձա`
Մի սովորակա՜ն-աննե՜րկ ապակի,
Որ թափանցիկ է – լույսը չի բեկում…
Ինձ արդեն վաղո՜ւց այնպես է թվում,
Թե ես ննջում եմ, իսկ սիրտս արթուն է:
Եվ փնտրու եմ քեզ,
Սակայն չեմ գտնում,
Ու կանչում եմ քեզ,
Բայց ձայն չես տալիս.
Տարածություն է ընկած մեր միջև
Ինչպես մի սահմա՛ն,
Որ բաժանում է
Երկու թշնամի երկիր մեկմեկուց:
Ինկ մենք – թշնամի՞…
Գարունը նորից
Իր վտանգավոր քարոզն է կարդում,
Կոչեր է անում ինչ-որ նոր սիրո,
Եվ չի հասկանում,
Որ վտանգավոր իր քարոզի դեմ
Թե ես արթուն եմ` իմ սիրտն է քնած:
Հեռու ես, հեռո՜ւխ
Ու ձայն չես տա ինձ` որքան էլ ձայն տամ:
Գիտե՛մ, որ չկա՜ս,
Ու չեմ գտնի քեզ` որքա՛ն էլ փնտրեմ:
Բայց… մի՞թե սրտին բան կհասկացնես:
Նորից ակամա ելնում եմ փողոց,
Սանրող հայացքով իմ շուրջ եմ նայում:
Մայթերը լի են ժպիտ-ծիծաղով,
«Ներողություն»-ով ու «համեցեք»-ով,
«Ցտեսություն»-ով ու «բարև»-ներով.
Բոլո՛րն այստեղ են – իրենց տեղերում,
Միայն դո՛ւ չկաս – իմ սիրտն է թափուր…
Եվ նո՜ր հասկացա,
Որ ես էլ գիտե՞ս, ես էլ եմ նախանձ:
Նախանձում եմ սիրող զույգերի՜ն.
Շրջում են գրկվոծ, ձեռք-ձեռքի, կիպ-կից:
Մենակ եմ լոկ ե՛ս,
Դո՛ւ չկաս, լոկ դու:
Ձեռքի ափերը հալվել են ուզում:
Ո՞ւր է կրակը.
Քո ձե՜ռքը չկա:
Մատներս ուզում են լույս ու շող հունցել.
Ո՞ւր են ուսերդ,
Եվ լանջդ ուր է:
Եվ ամենուրեք ծաղիկ են ծախում,
Սիրա՛ծ ծաղիկդ:
Ես ո՞ւմ նվիրեմ:
Հեռախոսային խցերն ազատ են,
Եվ խոսափողի կեռերը բոլոր
Չորս կողմից ինձ են հարցական նայում:
Ո՞ւմ զանգահարեմ, եթե դու չկաս:
Ու ես պատված եմ
Մեր անցած օրվա հուշերով այնպես,
Ինչպես Պոմպեյը` սառած լավայով:
Եվ ինձ վրա են լույս ու ստվերըդ`
Ա՛յժըմ և ընդմի՜շտ:
Ա՛յժըմ և ընդմի՜շտ
Այդ քո ստվերից ու լույսից` արդեն
Շերտավոր եմ ես,
Ինչպես հովազը:
Ա՜խ, երանի թե
Իմ տառապանքը բռնագըրավեն
Եվ անմիջապես հանեն աճուրդի`
Ցանկացա՜ծ գնով:
Եվ ո՜ւր էր հանկարծ ձերբակալեին
Ու տային դատի
Կարոտ հորջորջված այս հանցապարտին:
Իսկ այս հուշե՜րը,
Որ կենդանի են կենդանի մարդուց,
Ինչո՞ւ չեն կարող
Հանկարծ ենթարկվել ավտոաղետի…


Առանց քեզ ապրելն այնքան է հիմա
Անհասկանալի ու տարօրինակ,
Որքան սառույցի կամ ձյունի վրա
Վառվող խարույկը
Ու ես ապրում եմ`
Այդպե՛ս վառվելով:
Դու կարծես չկաս
Ու չես լինելու,
Այլևս ինձ համար մեռած ես կարծես:
Սակայն ես գիտեմ,
Որ դու անմահ ես,
Ինչպես անմահ է կրակն աշխարհում.
Այստեղ կհանգչի
Կվառվի այլուր:
Եվ դու – ինձ համար – չե՜ս մեռնի երբեք,
Ինչպես չի մեռել
Քո նախա-նախա-նախամայրիկը,
Որ քո սիրելի անունն է կրում,

Եվ ուզում եմ ես փորձըս մոռանալ,
Ահավոր փորձը իմ ամբո՜ղջ կյանքի,
Եվ ի հակառակ` անկասկա՛ծ ասել
Որ կմոռանա շունը տիրոջը,
Ծառն` իր ծաղկելը,
Ցուլն` իր բառաչը,
Եվ ժամապահն` իր նշանաբանը,
Սակայն ո՛չ ես` քե՜զ,

-Մի՛ լար,
Իմ անգի՜ն,
Լսո՞ւմ ես,
Իմ սե՛ր.
Ո՛վ էլ քեզ լքի՝
Ես չե՜մ լքելու,
Ո՛վ էլ ինձ ձգի՝
Զո՜ւր է ձգելու -
Թո՛ղ որ մեծ լինի հմայքն օտարի,
Օտարի կամքը ես չե՜մ կատարի -
Դարձյա՛լ կմընամ քեզ հավատարիմ...

Գարունն այս անգամ ձմռանը եկավ

Գարունն այս անգամ ձմռանը եկավ,
Այն էլ հյուսիսում.
Ես բոլորովի՜ն չէի սպասում,
Ձմեռն այս վկա:
Քեզ չփընտրեցի՛, չըորոնեցի՛
Եվ… գտա հանկա՜րծ,
Ինչպես դու մի օր անունդ ես գտել,
Քո բիբլիական անունն եմ սիրում,
Սիրում եմ, այն էլ բիբլիակա՛ն սիրով,
Որ երբ իր նեղլիկ բառե շապիկն է աշխատում հագնել,
Թվում է հիմա հեթանոսակա՛ն՝
Նույնիսկ անպարկե՜շտ,
Բայց… նրա՛ աչքում,
Ում համար սիրո սրբությունն արդեն
Դարձել է հագուստ տոնակա՛ն օրվա,
Մինչ նա իմ միա՛կ շապիկն է. մսե՜…
Եվ ես սիրում եմ քեզ՝ ամբողջովի՜ն:
Իսկ ի՞նչ ես, ի՞նչ ես դու ամբողջովին,
Եթե ոչ մարմին,
Ու նաև արյուն:
Ւսկ մնացածը՝ բառեր են միայն,
Պա՜ղ-արհեստակա՜ն ու ճապա՛ղ լեզվի
Մի թարգմանությո՜ւն:
Իսկ ես խոսում եմ մայրենի՛ լեզվով՝
Ադամի՛ նման
Ու Եվայի՛ հետ:

Մենք, կարծեմ, արդեն խնձորը կերանք,
Քանզի նա, ով որ մտքով է տրվում,
Տրվում է, անշուշտ, մարմնից առավել…
Ո՞ւր է դրախտը,
Եթե ոչ՝ միայն քո թարթիչների հովանու ներքո.
Քո  դեռ փակ  ծոցում, որի դռները,
Արդեն թակում են
Եվ երկո՜ւ կողմից.
Քո սիրտը՝ ներսի՛ց,
Իմ ձեռքը՝ դրսի՛ց…

Ես քեզ չե՛մ փնտրել, քեզ չե՛մ որոնել,
Չե՛մ էլ հարցըրել ես պահակներից
Քո՝
Իմ չունեցած-չիմացած հասցեն:
Ես ճամփորդի պես,
Ու մոլորվածի,
Հասել եմ դուռըդ,
Որ և բախում է իմ ձեռքը դրսից,
Քո սիրտը՝ ներսից:
Ընդունիր հյուրիդ,
Որ կդառնա տե՛ր,
Բայց նաև՝ ծառա՜…

Եվ թո՛ւյլ տուր խոսել.
Գրկելուց առաջ,
Փարվելուց առաջ,
Թույլ տուր քեզ նայել
Մի փոքըր հեռվից:
Եվ թո՛ւյլ տուր կրկնել՝
Համբույրից առաջ,
Համբույրի նման
Կրկնել անունըդ.