ԾՆՆԴԱՎԱՅՐ

Առաջին անգամ աշխարհում տեսած

Իմ առավոտն է այնտեղ մնացել,

Նա, որ բուրում էր իբրև ցորեն հաց

Եվ բուրում իբրև գարնան հող ու ցել...

Եվ մնացել է առաջին անգամ

Աշխարհում տեսած իմ աղբյուրն այն ջինջ,

Որից զրնգուն ու անապական

Եվ որից պայծառ չտեսա ոչինչ։

Եվ մնացել է լուսեղեն մի ամպ,

Եվ մնացել է այնպիսի մի ձյուն,

Որ իր բարությամբ ու արդարությամբ

Նման էր այնպես մանկության աստծուն։

Առաջին անգամ աշխարհում տեսած

Իմ առավոտն է այնտեղ մնացել,

Երկինք ու բարդի, ճառագայթ ու լաց,

Իմ հողի հոտն է այնտեղ մնացել...

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ