Քո նորականաչ գարուն հայացքում

Այնքան Ծաղկոտ ես...

Ու այնքա՜ն այնքան լույս արևոտ ես։

Ձյունաշերտ հոգուս դաշտերին իջած`

Վաղորդյան մի բույլ գարնանահոտ ես ։

Գուցե այն օդն ես գարնանաշաղոտ,

Երբ պետք է գալիս, 

Երբ անշունչ հոգուս' խորքից

Կոկորդիս, մի հևք է գալիս ։

Ախր դու այնքան նուրբ ու հեզոտ ես,

Բայց ներսից ինչ որ ծմակոտ լանջի`

Քարափի փեշին, փռված

Մի փոքրիկ ձնածածկույթ ես...

Ուր գարնան կանչի ձնծաղիկներն են

Ձեռք ձեռքի սեղմած հողից կարկաչում,

Եվ չքնաղաբույր իրենց հեզությամբ

Ցրտահար եղած, կիսաքանդ մտքիս`

Գարնան շունչ բերում։

Չէ' դու ինձ նման`

Ծաղկաբնակ այն վառ պուրակում,

Ուր արևը միշտ սիրտ է ճարակում,

Ինչ որ նորածագ մի անծանոթ ես։

Փոքրիկ, բայց շնչեղ անոթն ես դարձել

Փոքր ինչ շփոթված խառնակ մտքերիս։

Անցորդն ես դարձել կյանքիս

Կարծրացած անհարթ մայթերի,

Եվ լուսնից պոկված բարի լուսնոտը`

Գիշերներիս մեջ իմ լուռ խոհերի։

Ախր այս անչափ, բայց նաև չափված`

Տարածության մեջ

Ինձ այնքան մոտ ես, և այնքա՜ն հեռու`

Մշուշին բազմած ամպ ու շաղոտ ես։

Գուցե համառոտ, բայց չքնաղագեղ

Մի էպիզոդ ես ու մի ակնթարթ,

Որ կանցնի անթարթ...

Կմնա ինձ հետ նո՛ր մի արահետ`

Քարոտ ու անհարթ...

Թող լինի այնպես` ինչպես կլինի,

Մեկ է` դու այնքա՜ն քաղցր ու հեզոտ ես,

Ու այնքա՜ն֊այնքան լույս արևոտ ես...

Մ.Մհերյան