Իմ աչքերի մեջ այնքան կրակներ եմ մարել ես
Եվ հոգուս մեջ, հուսահատ, այնքան աստղեր եմ մարել
Կյանքս ,որ հուշ է դարձել, հեռանալիս չանիծես.
Կյանքս կանցնի,կմարի-բայց երգս կա ,կապրի դեռ:
Կյանքս կանցնի կմարի, որպես կրակ ճահիճում
Աննպատակ ու տարտամ, անմխիթար ու անհույս
Երգերիս մեջ -դու գիտե՞ս-ինձ ոչ ոք չի ճանաչում
Կարծես ուրիշն է երգում կապույտ կարոտս հուգուս:
Հավիտյան գոց ու անխոս թափառել եմ ու լռել
Ոչ ոք ,ոչ ոք ,չգիտե, արդյոք ինչ է կյաքս ,ես
Միայն գիտեմ որ կյանքում ինչ որ երգեր եմ գրել
Ինչպես գիտեմ որ դու կաս որ սիրում է մեկը Քեզ
Ես երգել եմ քո հոգին, քո ժպիտը լուսավոր,
Քո աչքեչի քո դեմքի տրտմությունը սրբազան
Կյաքս թողած անհունում-ես երգել եմ սերը խոր:
ՈՒ կարոտը թևերիս, որ երբեք քեզ չհասան...
Մոտենում է քույր իմ ախ, իրիկունս միգամած,
Ես ի՞նչ անեմ, որ հոգիս չհեծկլտա կարոտից
Ի՞նչպես ,ի՞նչպես ընդհունեմ կյանքիս բաժակը քամած:
Որ ձեռքերս չդողան, որ օրերս ներեն ինձ:
Գուցե հանկարծ կասկածեմ, չհավատամ ինքս,ես
ՈՒ սուտ թվա իմ հոգուն քո կարոտը սրբազան....
-Ինչ էլ լինի , քույր իմ քույր, հեռանալիս չանիծես
Խեղճ կարոտը թևերիս , որ երբեք քեզ չհասան:
Комментариев нет:
Отправить комментарий