Ամեն ինչից առաջ դու ընկեր եղար ինձ։ Որ ոչ միայն թիկունքիս ետևում թաքնվում էր աշխարհից, այլև աշխարհին դեմ գնալու պահերին թիկունքս էր դառնում։

Ես չգիտեմ մեկին այդքան սիրող, որ, եթե խնդրեմ, կլինի ընկերս։ Որ չի պահանջի խոսել սիրո մասին երբեք ու չի նահանջի լռություն ստանալիս այն պահին, երբ իրեն ամենից առաջ սիրվել է պետք։

Չգիտեմ մեկին այդքան սիրուն, որ, եթե խնդրեմ, ինձ սիրելով կայլանդակի երեսի համաչափ շպարը։ Որ եթե ուզեմ էլ կեղտոտել՝ իմ աչքին միշտ նույն մաքուրը կմնա։

Ես չգիտեմ այդքան նվիրված մեկին, որ, եթե պահանջեմ, իր ժամանակն ու հարստությունը, իր երազանքներն ու ապագան կնվիրի ինձ։
Բայց երբ ցանկանամ հեռու մնալ, իմ հետևից չի աղաղակի՝ մնա մոտս։ Իմ հետևից չի վազի՝ պահանջելով տվածը։
Ինձ բաց կթողնի, ազատ կթողնի, բայց չի թողնի երբեք մենակ։

Ամենից առաջ դու ընկեր եղար ինձ։ Եղար ամեն ինչ՝ ընկերս լինելով։

Չգիտեմ ես մեկին, ում ներկայությունն այդքան հանգիստ է, իսկ բացակայությունը՝ այդքան քաոս։

Չգիտեմ, ես չգիտեմ մեկին, որ, եթե ասեմ՝ ապրի՛ր առանց ինձ, կապրի։ Ու կսպանի ինձ այն միտքը, որ ես ինչ էլ ասեմ՝ անելու ես։
Բայց միայն այդ հիմար տողը ես կասեմ քեզ այն պահին, երբ առանց քեզ ապրելուն ինքս արդեն սովոր չեմ լինի։

 Սյու Դալյան

Երազիս մեջ այսօր

Երազիս մեջ այսօր քեզ հետ էի նորից,
Նորից քեզ հետ էի, իմ հեռավոր...
Մենք բարձրանում էինք անձրևաթաց ձորից,
Թրջված, ցողաթաթաղ ու բախտավոր:

Դու նույն աղջիկն էիր, այնպես նուրբ ու բարակ,
Անսեթևեթ այնպես, այնպես բարի,
Դու նույն աղջիկն էիր՝ մազերդ հյուս արած,
Ամենալավ աղջիկն այս աշխարհի


Դեռ հողմը չէր անցել սիրո դաշտով պայծառ
ՈՒ չեր տարել իր հետ ոչ մի ծաղիկ,
Դեռ անծանոթ էիր դու խաղերին քո չար,
Ես անծանոթ էի խանդի ցավին:

Շուրջը ծաղկած ծառերն անուշ բուրում էին,
Երկնքի մեջ կապույտ՝ և ոչ մի ամպ,
Ես քեզ շոյում էի, քեզ համբուրում էի
ՈՒխտավորի սիրով ու սրբությամբ:
ՈՒրախ լալիս էին առուները հորդած,
Արևի տակ պայծառ՝ հողն էր մխում...
... Ես արթնացա քնից՝ դրսում աշուն էր թաց,
ՈՒ անձրևն էր լալիս մեղմ ու տխուր...
Վահագն Դավթյան

Քեզ

Չէիր եկել դու դեռ, դեռ ինձ համար կյանքում
Դու չկայիր անգամ, միակ իմ սեր,
Բայց իմ պատանության թախծոտ երազանքում
Ես քո պատկերն էի լույսից հյուսել:

ՈՒ դու եկար հանկարծ, եկար անակնկալ,
Եկար որպես գարնան շունչը մաքուր,
Հպարտորեն եկար ու քնքշորեն եկար,
Եկար որպես մուսա ու որպես քույր:

Մոլորվել էր գիշերն աչքերիդ մեջ խորին,
Դողում էր քո կրծքին ծանր մի ծամ,
Դու նրբիրան էիր, որպես բարակ լորին,
Թեթև էիր որպես սարի այծյամ:

Եկար ու թև տվիր դու իմ ներշնչանքին,
Սրտիս երազ տվիր, երգիս՝ ոգի,
Այնպես նման էիր դու իմ անրջանքին,
Այնպես նման չեիր դու ոչ ոքի:

ՈՒ սիրեցի ես քեզ պատանորեն, անքուն,
Ինչպես սիրում է լոկ սիրտն անեղծ,
Որ մի ծաղիկի համար այրվել գիտե կյանքում,
ՈՒ խեղդվել մի շիթ արցունքի մեջ:

ՈՒ երբ հեռու եղա, ու երբ մենակ եղա,
ՈՒ երբ թախծեց հոգիս լուռ ու տրտում,
Դու կարծես ծուխ դարձար հայրենի տան վրա
ՈՒ կանչեցիր հեռվից, կանչեցիր տուն:

...Երկար է դեռ ճամփան... ՈՒ մեր ճամփին հեռու
Դեռ կարող է լինել մրրիկ ու ձյուն,
Տո՛ւր ինձ ձեռքդ փոքրիկ, ապավինիր սիրուս,
Դու իմ միա՜կ, իմ սե՛ր, իմ քնքշությո՛ւն:

Եվ հնչում մի անբառ, մի անհուն մեղեդի,
Ծավալվում եր անվերջ հրդեհվող երկնքում,
Դա նվա՞գն էր արդյոք հրեղեն եղեգի.
Թե բեկված կարոտիս ձայնալարն եր զնգում:

Եվ անբառ այդ երգում կար թախիծ մի անբառ,
Եվ արյան հեկեկանք, եվ աղերս մի տրտում,
Մի հովիտ կար հեռու, մի քարոտ ճանապարհ,
Մենավոր մի բարդի, մի դռնակ ու մի տուն:

Եվ կային քամու դեմ զնգացող զանգակներ
Կար ավեր մատուռի տվայտող լռություն,
Եվ կանչեր հեռավոր, որ վաղուց են հանգել,
Բայց կանչում են կրկին ու կանչում են քեզ տուն:

Եվ իջնող մութի դեմ իր թևերը ջարդած,
Մեղեդին երկնքում մղկտում էր ցավոտ
ՈՒ գնում էր հեռու, ու գնում էր անդարձ,
Մթան մեջ թաղելու վիրավոր մի կարոտ:

Վահագն Դավթյան

Մի մտածեք և վերջ. երբ երկար ես մտածում այլևս չես ուզում ապրել։

Չեմ սիրում լավ հիշողություններ ՝դրանք հետո տխրեցնում են։

Երբեք չես կարող վստահորեն ասել , թե ինչ տեղ ես զբաղեցնում ուրիշի կյանքում։

Եվ ի վերջո ՝մենք գտնում ենք ինչ որ մեկի կորցրածը։

Письмо Кемаля

Моя бесконечная любовь,моя жизнь,моя дорогая жена.Сегодня я проснулся с тобой и Дениз.Говорят,человек теряет всё,когда умирает.Какая большая ложь.Я посмотрел на вас.На моё завтра,на моё будущее.Я переименовал "счастье" на "Нихан и Дениз".Нет,это не любовь.Невозможно.Разве моё сердце не вело бы себя спокойнее,если бы это была просто любовь?Разве я хоть немного не боялся бы умереть?Не боюсь.Совсем не боюсь.Любимая,моя жена,моя женщина.Ты из студента создала героя.Ты создала Кемаля.Если это не чудо,то что?Ты дополнила меня так,как дополняешь рисунок на холсте своими изящными пальцами.Я был создан твоими руками.Моя Нихан,моя Дениз,я ничего не боюсь в этой жизни,кроме как потерять вас.Нет никаких "я" больше.Есть только вы.Я сейчас ношу в себе запах любви,которая началась с моря.Не знаю,когда ты прочтешь это письмо.Я слышу голос Дениз в доме.Сейчас ты спустишься в сад.Я скучаю по вам даже тогда,когда вы рядом.Я уже привык к этому.Потому что,вы-моё дыхание.Никогда не забывай,любимая.Я не умру,пока вы дышите.Как сказал Мевляна:"Если ты не готов ради собственной души отдать свою душу,не говори тогда никому "я люблю"."Я отдаю тебе всего себя,любимая.Потому что это не просто любовь.Это бесконечная любовь."

Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Հասկացել եմ, որ հաճախ չես ժպտում,
Գուցե կյանքն է քեզ այդպիսին դարձրել,
Կամ գուցե ինքդ ես այդպես ցանկանում:
Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Զգացել որ քիչ, բայց խենթ ես ժպտում,
Գուցե հենց դա գաղտնիքն այն դառձել,
Որին ես անվերջ ձգվում եմ, ձգվում:
Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Նկատել ինչպես քո ծիծաղի հետ,
Աչքերդ նույնպես ծիծաղ են դառել
Եվ իմ երազին ձուլվել առհավետ:
Մի փոքր հաճախ ժպտա այս կյանքում,
Որ խինդդ ձուլվի երազներին խենթ,
Թեկուզ բացահայտ, թեկուզ և թաքուն
Թեկուզ մտքիդ մեջ, դու ժպտա հավետ:

Հայկ Մկրտչյան