Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Հասկացել եմ, որ հաճախ չես ժպտում,
Գուցե կյանքն է քեզ այդպիսին դարձրել,
Կամ գուցե ինքդ ես այդպես ցանկանում:
Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Զգացել որ քիչ, բայց խենթ ես ժպտում,
Գուցե հենց դա գաղտնիքն այն դառձել,
Որին ես անվերջ ձգվում եմ, ձգվում:
Մի փոքր երկար եմ այսօր քեզ նայել,
Նկատել ինչպես քո ծիծաղի հետ,
Աչքերդ նույնպես ծիծաղ են դառել
Եվ իմ երազին ձուլվել առհավետ:
Մի փոքր հաճախ ժպտա այս կյանքում,
Որ խինդդ ձուլվի երազներին խենթ,
Թեկուզ բացահայտ, թեկուզ և թաքուն
Թեկուզ մտքիդ մեջ, դու ժպտա հավետ:

Հայկ Մկրտչյան