Սերը ծնվեց հանկարծակի: Սերը այդպես է ծնվում: Քնում ես, արթնանում և երբ ցանկանում ես նորից քնել, տեսնում ես, որ քունդ չի տանում, որովհետև մի լավ աղջիկ այն փախցրել է: Մտնում է կոպերիտ տակ, կարկաչում է ականջներիտ մեջ, հուշիկ-հուշիկ քայլում և քչփորում է սրտիդ ամենաթաքուն, նույնիսկ քեզ անծանոթ անկյունները: Զգում ես, որ քեզ բացում է քո առջև, զգում ես, որ դու հարուստ ես եղել և միայն նոր ես տեսնում քո հոգու անհայտությունից փրկված գանձերը: Միաժամանակ զգում ես, որ եթե նրան չկարողանաս սրտիդ մեջ պահել, ուրեմն նորից կաղքատանաս:
Մկրտիչ Սարգսյան «Կյանքը կրակի տակ»
Комментариев нет:
Отправить комментарий