Ես կարոտում եմ…

Ես կարոտում եմ 

պատուհանիս տակ

Ամեն երեկո

"Սերենադ երգող"

Սպիտակ շներին,  

Որ դարձրել էին իրենց "երգերը "

Անհոգ գիշերվաս օրորոցային։

Որ ուրիշների քունը գողանում,

Ինձ `նվիրում էին։

Ես կարոտում եմ երթուղայինում, 

Շեկ առավոտին ,

 ինձ տեղ զիջողին

Եվ ձեռքիս ծանր, 

մեծ պայուսակը ծնկին դնողին: 

Ես կարոտում եմ 

Գյուղի մոռացկոտ տատիկներին այն,  

Որ ամեն անգամ 

Կանաչ թաղերում 

ինձ հանդիպելիս ,

֊Դու ու՞մ աղջիկն ես,֊

հարցն էին  տալիս…

Գյուղի տղերքի երգերը անհամ… 

Ու հիմա հեռվում, 

Երբ ամեն անգամ 

Ինչ_որ մի օտար ,

երգով անցնում է դռանս կողքով, 

Ես կարոտում եմ ավելի ուժգին

Երգերը նրանց, 

Դեմքերը նրանց՝

Արդեն մոռացված… 

Եվ հայրիկներին, 

Որ ամբողջ ամառ ժիր մեղվի նման աշխատում էին, 

Եվ միայն ցրտին տուն էին դառնում… 

Դա իմ աշունն էր...

Այս տարի չեկավ, 

Այս տարի Չեկավ… 

Ամենից ուժգին

 Ես կարոտում եմ 

Հորս կիսալուրջ կատակները այն, 

Որ փրկանք էին 

տխուր օրերից ,

Նաև  ապավեն… 

Որ քաղցր էին անգամ 

Առաջին սիրուց ,

Քարցր էին գինուց, 

որ խմում էի մինչև կեսգիշեր՝ չորացրած հացով, 

այն նռան հյութով

դրած գինու տեղ `

Միայն ինձ համար:  

հիշում եմ հորս

 կենացը վերջին, 

Դա `  "ողջ ֊առողջն էր",

Որ  հնչում էր միշտ

Ներկա հյուրերի

արբած ականջին… 

…  հիմա , 

երբ ապագան կանչում է հեռու,  

ես դարձյալ ,

 իմ սպիտակ ինքնաթիռի պատուհանից 

Կարոտով եմ նայում երկնքիս, 

Որովհետև տարբեր են երկինքները հեռվի ու մոտիկի, 

Որովհետև ուրիշ ոչ մի երկնքի մեջ իմ ու քո արտացոլանքը

 չես նկատի…

Մի բաժին երկինք սրտումս պահած ` ես պետք է գնամ, 

Երազանքներիս նավակով հեռու, առանց արցունքի , առանց կարոտի. 

Մի նոր երազանք , 

Մի նոր արշալույս ինձ որոնելու: 

Լուսինե Առաքելյան

 

..Դուրս եմ,  նայում ինչ-որ մեկն աշնան տերև է  այրում,

Ծուխը հանցանք է ասես, ու սև մոխիրը ՝ ոճիր,

 Քամին  մոխիրն այդ առած, շաղ է տալիս աշխարհում,

 Բայց չի ցավում սիրտն,  ավա՜ղ,  ոչ աշխարհի ու ոչ իր․․․

Ես քեզ սպասում եմ…

գիտեմ չես գալու՝

էլ չես կարող գալ,

բայց ինչու՞ է ինձ թվում, թե դու գալու ես:

Ես սպասում եմ քեզ.

Ոչ մի բան քեզնից չեմ ակնկալում.

ես գեթ մեկ անգամ,

մեկ անգամ միայն կողքիս քեզ զգալ,

քեզ հետ սուրճ խմել և ընդամենը

մի քանի բառ քեզ հետ խոսել եմ ուզում:

Ինձ թվում է, թե դու մի օր հանկարծ թողած ամեն ինչ, թողած ամենքին վեր ես կենալու ու ինձ մոտ գալու:

Գալու ես ասես խոսքերն այն թանկ,

որ քո բերանից ես շատ եմ լսել,

բայց հիմա դրանք իմ հիշողության մեջ աղոտ են այնպես՝ ինչպես սեղանիս դրված այս մոմը,

որը կենդանության վերջին ճիգերն է գործադրում: Սիրուդ հուշերն էլ են նման այս մոմին.

չեն ուզում մարել,

ուզում են վառվել,

ուզում են լույս տալ իմ սրտին, մտքին, իմ կյանքի ուղուն:

Ես քեզ եմ սպասում… սպասում եմ,

որ պատմեմ քեզ այն ամենն՝

ինչ քեզնից հետո կատարվեց ինձ հետ,

իսկ ինձ հետ իրոք շատ բան կատարվեց.

ես փոթորիկների միջով անցա,

խեղդվելուց փրկվեցի շատ հաճախ,

իսկ հիմա, Փառք Աստծո, արդեն խաղաղ եմ:

Արի, որ պատմեմ առասպելս…

Գիտե՞ս ինչպիսին է հիմա վիճակս՝

ես շատ խաղաղ եմ

ու շատ եմ նման փոթորկից հետո հանդարտված ծովին: Հանգստանում եմ ես.

մի կողմ եմ նետել ճնշող ամեն բան՝

արձակել եմ բոլոր սանձերը հոգուս,

ազատություն եմ տվել հույզերիս՝

զգացմունքն է անզուսպ հորդում միջից:

Ես քեզ սպասում եմ… գիտեմ, ուզում ես գալ, բայց էլ չես կարող… սակայն միևնույն է՝

Ես քեզ սպասում եմ…

• Я вас любил, чего же боле, Теперь душа моя пуста, Ничто не вечно под луною, И наша молодость прошла. Прошли года невозвратимо, Роняя листья на перрон, Уходит лето, вместе с ними Уходит мой извечный сон. Мой сон, изъеденный тоскою, Покрытый толщиной чернил, Я называл тебя судьбою, Но только нет, я не любил. Я не любил, я болен был тобою, Всему виной твои глаза, Я не любил, чего же боле Чего ж душа моя пуста?

ԵՎ կար ժամանակ, որ իմ քաղաքի Քնած մայթերով շրջում էինք մենք ՈՒ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ. .. Իբրև լույս ու դող Մատներդ ունեի ես իմ ձեռքի մեջ, ԵՎ դու ունեիր Կոպիցդ կախված արցունքը քո ջինջ: ԵՎ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: Հետո իմ ձեռքն էր Քո ուսի վրա այրվելով տխրում, Տառապում իբրև չարձակված մի ճիչ.. . Ուսը, քո ուսն էր Այրվող ձեռքիս տակ քնքշորեն փխրում ՈՒ ծանրանում էր արցունքը քո ջինջ: ԵՎ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Տխուր է: Արդյոք երազա՞նքն է անիրականալիի մասին, թե՞ կարոտը անդառնալի-հեռավորի մասին, չգիտեմ: Ինչ-որ տարօրինակ զգացողություն է: Կարծես թե նամակը հին, վաղուց ծանոթ, մի ժամանակ մոտիկ և անակնկալ հեռացած մեկից է: Կարծես հարազատ և տարորեն-հեռու, գուցե առհավետ, նույնիսկ ամենից հավանական է, առհավետ հեռու մեկից: