ԵՎ կար ժամանակ, որ իմ քաղաքի Քնած մայթերով շրջում էինք մենք ՈՒ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ. .. Իբրև լույս ու դող Մատներդ ունեի ես իմ ձեռքի մեջ, ԵՎ դու ունեիր Կոպիցդ կախված արցունքը քո ջինջ: ԵՎ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: Հետո իմ ձեռքն էր Քո ուսի վրա այրվելով տխրում, Տառապում իբրև չարձակված մի ճիչ.. . Ուսը, քո ուսն էր Այրվող ձեռքիս տակ քնքշորեն փխրում ՈՒ ծանրանում էր արցունքը քո ջինջ: ԵՎ չէինք փնտրում աշխարհում ոչինչ: ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Տխուր է: Արդյոք երազա՞նքն է անիրականալիի մասին, թե՞ կարոտը անդառնալի-հեռավորի մասին, չգիտեմ: Ինչ-որ տարօրինակ զգացողություն է: Կարծես թե նամակը հին, վաղուց ծանոթ, մի ժամանակ մոտիկ և անակնկալ հեռացած մեկից է: Կարծես հարազատ և տարորեն-հեռու, գուցե առհավետ, նույնիսկ ամենից հավանական է, առհավետ հեռու մեկից: