Ես սիրում եմ նստել ամեն իրիկուն 
Պատուհանիս առաջ երկա՜ր ու երկա՜ր. 
Նայել պահվող ճամփաներին անանուն 
ՈՒ երազել խնդություներ արևառ: 
Նայել կանաչ հովիտներին՝ արևի 
Իրիկնային երանգներով շղարշված, 
Խմել լուսե երանգները վերևի՝ 
Երջանկացած ու հարբած: 
Ականջ դնել ցորենների շշուկին 
Եվ սպասել, որ շշուկները բուրեն 
ՈՒ երգ դառնա երկնասլաց իմ հոգին 
ՈՒ երազները մեղմորեն օրորեն: 
Ես սիրում եմ նստել մենակ ու անձայն, 
Աչքերս հառել հուրհրատող երազին, 

Լսել ձայներ, որ զնգացին ու անցան, 
Երանգների պես իրիկվա երազի: 
Ապրել՝ հարբած երազներով իրիկվա, 
Սուզվել անտես՝ աղբյուրների կարկաչում,_ 
Հարբե՜լ, հարբե՜լ ու մոռանալ արօրյան 
Եվ հավատալ, որ հեռվից բախտն է կանչում..


Չարենց