Կորցըրեցի և գտա

Կորցըրեցի և գտա...

Եվ սկսվում եմ կարծես
Ու գալիս եմ այնտեղից,
Ուր շողերը տակավին բազմագույն են,
                և որտեղ
Քամիներն են գոյանում...

Կորցրեցի և գտա...

Ու ձեռքերըս համրացած
Սկսում են նորից-նոր հնչեղություն ստանալ...

Եվ հավատում եմ նորից,
Որ այս անգամ ես ու դու
Կկառուցենք վերջնական բաբելոնյան աշտարակ՝
Միշտ խոսելով նո՛ւյն լեզվով...


Ու չեմ անցնում այլևըս քնի կողքով:
Ես հիմա,
Արդեն հոգնած, բայց հանգիստ՝
Մե՛կ վայրկյանում կքնեմ արշալույսի ձեռքերին,
Մանկան նման անխռով...

Ու դեռ եթե չեմ քնում,
Ապա լոկ այն պատճառով,
Որ զգում եմ, թե հիմա ես կարող եմ և կանեմ
Ա՛յն, ինչ անվերջ կամեցել և ուզել եմ ո՜ղջ կյանքում.
Խոսել առանց որևէ բաղաձայնի՝
                ղողանջել
Համատարած - համասփյուռ ձայնավորո՛վ միմիայն...

Ու ժպտում եմ ես կրկին,
Ու բարի եմ ես այնքան,
Որ կարող եմ նմանվել այն արագիլ թռչունին,
Որին հարց են երբ տվել,
Թե ինչո՞ւ է նա կանգնում իր մի ոտին շարունակ,
Պատասխանել է այնպես,
Կարծես թե ես եմ հուշել.
-«Որպեսզի բեռն աշխարհի թեթևանա գեթ մի քիչ»...

Եվ այս բոլորը՝
        միայն
Երկու բառի շնորհիվ.
-«Կորցըրեցի» և «գտա»...