Իմ մահով

Իմ մահով ոչինչ չի փոխվի կյանքում, 

Ու չի պակասի աշխարհում ոչինչ,- 

Մի լույս կմարի հինգերորդ հարկում, 

Կմթնեն մի պահ աչքերը քո ջինջ։

Բայց հավքերն էլի հարավ կչվեն, 

Մանուկներն էլի կխաղան բակում, 

Կանաչներն էլի ցողով կթրջվեն, 

Небо - это я

Если я тебя обидела
Виновата жизни скорость
Знаешь, я сейчас увидела
Как приятна невесомость
Что ж
Если ты меня ждешь...

Небо - это я!
Посмотри на меня
Мне нужно тебе сказать...
Небо - это я!
Не хватило мне дня
Чтоб эту любовь понять

Несколько часов над бездною
Нам осталось, нам осталось
Неужели зря по лезвию
Я бежала, я бежала...
Что ж
Может быть, подождешь...

ԲԵՌԱՆ ՆԵՐՔՈ

Անցնում էիր: 
Ողջ երեկոն քոնն էր կարծես, 
Ողջ երեկոն` իր բույրերով ու ջերմությամբ: 
Երկարափեշ եթե լիներ հագուստը քո` 
Ես կասեի, 
Որ երեկոն քարշ էր գալիս քո ետևից` 
Քո հագուստի փեշի նման: 
Սակայն կարճ էր հագուստը քո: 

ՄԻԱՄՏՈՒԹՅԱՆ ԽԱՂԸ

Բոլորակի մեջ հայելիների,
Հայելիների քառակուսու մեջ
Տանջում են նրանք իրենց վարսե՛րը,
Դե՛մքը, հագուստի փոթ ու դարսե՛րը,-
Ամե՜ն ինչ անում, որ նայե՛նք իրենց,
Իսկ երբ նայում ենք` չեն նայում, դիտմա՛մբ:

Իրենց են տանջում
Ու... մեզ են տանջում:

ՃԱՄՓՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆ ԴԵՊԻ ԵՏ

Իսկ ինձանից
Ինչո՞ւ ես դու այսպես քաշվում և ամաչում:
Ին՜չ է, մենք նո՞ր ծանոթացանք,
Իրար դեռ լավ չե՞նք ճանաչում:
Բայց, ամաչկո՜տ իմ սիրելի, ես քեզ գիտեմ
Ու սիրում եմ առնվազն մի 40
Կամ... 4000 կարճլիկ տարի:
Դու ինչպե՞ս ես դա մոռանում
Ու քեզ պահում այնպես քաշված և ամոթխած,
Կարծես նոր ենք ծանոթացել
Ու դեռ կարգին չենք ճանաչում մեկըս մեկին:

Դու մի’ հարցրու.“Սիրո՞ւմ ես ինձ”:

Դու մի’ հարցրու.“Սիրո՞ւմ ես ինձ”:

 Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում,
Դու էլ հիշի’ր,
Որ երբ իզուր հարց չե՜ն տալիս`
Սուտ պատասխան չեն ստանում:
Եվ դու բնավ իմ այս խոսքից մի’ վշտանա,
Այլ մտածիր,
Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար
Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում:
Դու մի’ հարցրու, իսկ ես ասեմ
Քո ուզածից շա՜տ ավելին:

ՍՈՎՈՐԿԱՆ ՀՐԱՇՔ

Մենք հանդիպեցինք... 
Եվ ի՜նչ կատարվեց, հասկացա՞ր արդյոք. 
Կարծես թե կյանքը հանկարծ լվացվեց՝ 
Անվերջ խաղալուց կեղտի մեջ կորած մանուկի նման: 
Օդը, որ կարծես գորշ մշուշով էր կեղևակալված, 
Կեղևաթափվեց՝ 
Տեսքով անձրևի, 
Ձյան կերպարանքով, 
Եվ... օդի համը զգացինք կրկին. 
Այնպես է համե՜ղ - առարկայացա՛ծ,
Որ... չե՞ս կամենում ուտե՛լ պարզապես

Փակիր աչքերդ

Փակի՜ր աչքերդ, սիրելի՜ս... Փակիր աչքերդ

Պատահում է և ... շատ հաճախ,
Մարդ մտովին կրակում է ինքն իր վրա՝
Հստակ ջրի կամ հայելու,
Ինչ–որ մեկի աչքերի մեջ արտացոլված իր պատկերին,
Եվ տեղն ու տեղն սպանվում է։
Բայց մնում է նրա երկրորդ օրինակը՝
Ինքն է մնում – մնում ենք մենք։
Եվ ինքներս առանց ողբի մեզ թաղելով՝
Սկսում ենք ապրել նորից
Նախ՝ բուսական–կենդանական,
Իսկ բյուրավոր դարեր հետո՝
Նաև մարդու կյանքով ծանր ու դժվարին։

ՓՐԿԱՐԱՐ ԹՎԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Մեզ բաժանող ձիգ ժամերը
Ես կարող եմ արդեն հաշվել
Կարճ համրանքով քո մատների,
Որ ես պիտի բռնեմ շուտով
Ու փնջելով սեղմած պահեմ՝
Էլեկտրական լարի նման:
Չվախենա՜ս իմ ցնցումից.
Էլեկտրական այդ հոսանքից ո՛չ թե մեռնում,
Այլ հարություն կրկին առնում,
Հոգեդարձվում-վերապրում են...

ՄԵՂԱՆՉԵԼ - ԶՂՋՈՒՄ ԵՄ

Պատահել է, որ չեմ սիրել, 
Բայց, չգիտեմ՝ ինչի՞ համար, 
Չեմ զլացել անսեր տիրել. 
Գրկել եմ կամ համբուրել եմ: 
Չեմ ընդունել սրտիս խորքում, 
Սակայն լռել-համբերել եմ: 

Ես շատ հաճախ ա՛յն չեմ տվել,- 
Մեղանչել եմ,- կարո՜ղ էի. 
Ու շատ հաճախ ցած եմ թևել, 
Իսկ վեր թևել կարո՜ղ էի: 
Եվ փախուստ եմ ինձնից տվել՝ 
Ուրիշ տեղ եմ իզուր չվել - 
Օտա՜ր ոլորտ՝ օտա՜ր թևով, 
Մինչդեռ մնալ կարո՜ղ էի, 
Կարո՜ղ էի և - պարտավո՛ր: 

Տխուր սիրո պատմություն

Կեղծ զգացմունք

Դու այս գիշեր

Դու այս գիշեր մաքրությամբ, լույս մաքրությամբ հիշիր ինձ,

Թող արցունքներ ես դառնամ ու գլորվեմ այտերիդ,

Թող փշրվեմ ներումի, նվիրումի ճամփին քար, Միայն թե դու այս գիշեր լույս մաքրությամբ հիշիր ինձ,

Դու այս գիշեր ետ մնա կարոտներից անանուն,

Թող մոմի տեղ ես ապրեմ հուշերիդ մութ խորանում...

Մետաքսե

Կուզեմ դառնաս հիշողություն,

Կուզեմ դառնաս հիշողություն,

Դառնաս անուշ անցած երազ,

Դառնաս կարոտ, երգ ու խոստում,

Ցնորքի պես դու ինձ ժպտաս:

Կուզեմ դառնաս անանց հուզում,

Դառնաս արցունք, ծիծաղի ցող,

Դառնաս տարերք ու սպասում,

Մշուշներում տխրես ինձնով: