Այն կինը, որի մատները պիտի
Բռնեի դողով,
Որի աչքերում
Գլխապտույտս պիտի օրորվեր,
Ինչ-որ տեղ հիմա երևի մենակ
Ու շատ է մենակ,
Եվ չկա մեկը,
Որ աստվածացնի
Նրա մատների քնքշությունը թույլ:
Եվ այն խոսքերը,
Որ երբևիցե չեմ ասի նրան,
Շուրթերիս վրա մեռնում են դանդաղ...
Բռնեի դողով,
Որի աչքերում
Գլխապտույտս պիտի օրորվեր,
Ինչ-որ տեղ հիմա երևի մենակ
Ու շատ է մենակ,
Եվ չկա մեկը,
Որ աստվածացնի
Նրա մատների քնքշությունը թույլ:
Եվ այն խոսքերը,
Որ երբևիցե չեմ ասի նրան,
Շուրթերիս վրա մեռնում են դանդաղ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий