Անծանոթ Ծես

Եվ ահա նորից մենք հանդիպեցինք: 

Իմ ու քո միջեւ հողմեր են շաչել,
Եվ տառապել է մեր բաժանումի
Օվկիանոսը մութ:
Եվ սակայն` հրաշք,
Դու առաջվա պես դեռ շիկնել գիտես
Եվ առաջվա պես գեղեցիկ ես դեռ:

Եվ այլ մի հրաշք` ասելիք չունենք:
Այդպես երեւի ծովերն են լռում
Փոթորկից հետո,
Այդպես երեւի անտառն է լռում
Մայրամուտի դեմ,
Այդպես լռում է այն տունը լքված,
Ուր կատարվել է թաքուն ու մթին
Մի ողբերգություն:

Եվ այլ մի հրաշք`
Մեր հարազատի - խանդի մահը սեւ
Մեզ հարազատ է դարձրել ավելի:
Եվ ես ուզում եմ շոյել քնքշորեն
Քո սպիները, որ ես եմ թողել,
Եվ դու երեւի ուզում ես շոյել
Այն վերքերը հին որ թողել ես դու:

Եվ իմ ու քո մեջ ծավալվում է լուռ
Մի զարմանալի սրբագործություն,
Կամ բոլորովին անծանոթ մի ծես,
Որ անուն չունի...

Վահագն Դավթյան