Եզրակացնում եմ, որ քեզ սիրում եմ

Իմ վախից` քեզ կորցնելու և այլևս չգտնելու,

Իմ ուղեղում շարժվող անմիտ այս աշխարհից,

Ինձ ցնորող գիշերներից,

Երբ կասկածը գրկում է ինձ ու պարուրում սիրտս ահով,

Եզրակացնում եմ, որ քեզ սիրում եմ,

Եզրակացնում եմ, որ քեզ սիրում եմ:

Լոկ քո մասին մտածելու երկարուձիգ իմ ժամերից,

Ամենօրյա երազանքից, ուր քո կուռքն է միայն իշխում,

Եվ իմ մարմնից, որ տենչում է մարմինը քո,

Տխուր մտքից, որ խաղում ես ինձ հետ կրկին,

Եզրակացնում եմ, որ քեզ սիրում եմ,

Եզրակացնում եմ, որ քեզ սիրում եմ:

ՀԱՎԻՏՅԱՆՍ ՀԱՎԻՏԵՆԻՑ

Երբ քուն իջնի վերջին անգամ մեր կոպերին`
Հավիտյանս հավիտենից
Հավիտյանս հավիտենից,
Հրաժեշտի վերջին պահին
Ես կափոսամ, որ գնում եմ այս աշխարհից,
Ես կզղջամ, որ գնում եմ այս աշխարհից,
Կհեռանամ վշտով անհուն,
Եվ ինչքան էլ ապրած կյանքից հիշեմ քիչ բան,
Խոր կլինի վիշտս այնքան,
Քանզի, ավաղ, փակեցինք մեր սրտերը հուր,
Հուր հավիտյան,
Հուր հավիտյան,
Եվ փոխանակ երջանկանանք,
Ունեցանք լոկ վիշտ, ափսոսանք:

Դու նորից եկել ես, ի՞նչ անեմ,
Ես այնպես սիրել եմ քո հոգին.
Գերել ես հայացքով քո անեզր
Ու կապել քո սիրո հմայքին:

Քեզ երկար, շա՜տ երկար եմ սիրել
Ու թաքուն արտասվել քեզ համար,
Դու նորից եկել ես, քեզ սիրե՞մ,
Աչքերս դեռ թաց են մինչ հիմա:

Լսե՛ք,
չէ՞ որ, եթե աստղերը վառում են,
նշանակում է՝ դա մեկին պետք է,
նշանակում է, որ մեկն ուզում է, որ դրանք լինեն
նշանակում է, որ մարգարիտ է անվանում մեկը
այդ ցայտուքներին,

և կեսօրվա փոշեհողմից ծվատվելով՝
իրեն Աստծու մոտ է գցում,
վախենում է, որ կուշանա,
լաց է լինում,
համբուրում է նրա ձեռքերը ջլուտ,
խնդրում է, որ լինի աստղ անպայման,

Մնաս բարով

Մնաս բարով, և եթե պետք է հավիտյան,
Էհ, ինչ արած, հավիտյանս մնաս բարով:
Թեկուզ և դու լինես անգութ, երբեք սակայն
Սիրտս քո դեմ չի լցվելու ցասման հրով:
Ինչ որ չէիր կարող կարդալ դու այս կրծքում,
Որի վրա քո գլուխն էր հակվում լռին,
Երբ որ իջնում էր կոպերիդ խաղաղ մի քուն
Այսուհետև չես իմանա ամենևին…

ԴՈՒ ԱՆՄԵՂ ԵՍ

Դու անմեղ ես, քո աչքերն են մեղավոր,
Դու խաղում ես իմ հոգու հետ ամեն օր,
Հույս ես վառում քո հայացքով ամենքին.
Մեկ կանչում ես, մեկ էլ խաբում, մոլորում,
Դու անմեղ ես, քո աչքերն են մեղավոր:

Այս աշխարհում անցողիկ ենք ես ու դու,
Այս աշխարհն էլ անկում մի օր կունենա,
Հեծեծանքս է իմ անարցունք, որ անհուն
Տիեզերքի սահմաններում կմնա:
Դու անմեղ ես, քո աչքերն են մեղավոր:

ԵՐԱԶԿՈՏ ԿԻՆԸ

Նա կլինի մոտ հարյուր տարեկան:
Ոչ ոք երբևէ չի տեսել նրան
օրը ցերեկով: Եթե տեսել են,
տեսել են նրան աղբյուրների մոտ
երջանիկ քնած: Երջանիկ քնած
քաղցր, ներդաշնակ
աղմուկների մեջ
օրերի,
օրերի,
օրերի:

Ալդո պալացեսկի

Ով սիրուն,

Ով սիրուն, սիրուն, երբ որ ես կրկին,
Հանդիպում եմ քեզ իմ ճանապարհին,
Նորից այրում են հուշերս անմար,
Նորից կորչում են և քուն, և դադար:

Ով սիրուն, սիրուն, ինչո՞ւ մոտեցար,
Սրտիս գաղտնիքը ինչո՞ւ իմացար.
Մի անմեղ սիրով ես քեզ սիրեցի,
Բայց դու, անիրա’վ, ինչո՞ւ լքեցիր:

ՎԱՐԴԸ

Փոքրիկ տղան մի վարդ տեսավ,
Տեսավ մի վարդ դաշտի միջին.
Վարդը տեսավ, ուրախացավ,
Մոտիկ վազեց սիրուն վարդին.
Սիրուն վարդին, կարմիր վարդին,
Կարմիր վարդը դաշտի միջին։

ԼՅՈՒՍԻՆ

Նրա ապրած տնակի մոտ
Ճանապարհն էր լռում,
Քչերն էին նրան ծանոթ
Քչերն էին սիրում:

Մանուշակ էր համեստ ու հեզ
Թփերի տակ թաքուն,
Եվ սիրուն էր այն աստղի պես,
Որ մենակ է ծագում:

Եվ մահացավ Լյուսին իմ հեզ,
Աստղ էր, ընկավ նա վայր…
Մարդ չիմացավ, բայց և այսպես
Փոխվեց աշխարհն արար…

Վիլյամ վոլդսվորդ

Ես հաշտ էի ապրում իմ բախտի հետ
Ու տարբերում հստակ չարն ու բարին,
Բայց դու ինչո՞ւ եկար, իմ սեթևեթ,
Ու կանգնեցիր սիրուս ճանապարհին:
Ինչո՞ւ եկար, որ ես ոչինչ, ոչինչ
Չհասկանամ նորից պատանու պես,
Ոչ հայացքները քո խրթին ու ջինջ,
Ոչ հմայքները քո և չար և հեզ:
Ինչո՞ւ եկար, որ ես երազանքիս
Շքեղ գաղտնարանը նորից բանամ,
Ծիածաններ, գույներ հանեմ անգին,
Քեզ զարդարեմ ու լուռ սքանչանամ:
Որ քեզ հանեմ լուսե մի բարձունքի
Ու կերպարանքը քո լույսով ցողեմ,
Մաքրության մեջ վճիտ իմ արցունքի
Ամբողջ քո հասակը արտացոլեմ:
Եվ որ հետո, հետո բերեմ քեզ վար
Իբրև իմ իսկ ձեռքով կերտված բագին…
Ես հաշտ էի ապրում, ինչո՞ւ եկար
Ինձ մատնելու այս հին տառապանքին:

 Վահագն Դավթյան